• PEDAGOG SZKOLNY

        • ZADBAJ O LEKKI TORNISTER

           

          Tornister stanowi nieodzowny atrybut każdego ucznia. Jego waga, odpowiednie  dopasowanie oraz właściwe użytkowanie odgrywają ogromną rolę w utrzymaniu prawidłowej postawy oraz zapobieganiu skrzywienia kręgosłupa.

          W wieku szkolnym ma miejsce pierwszy okres krytyczny dla postawy fizycznej dziecka. W okresie tym następuje wzmożony wzrost ciała dziecka, w związku,                     z czym uczniowie bardziej narażeni są na wykształcenie się u nich wady postawy. Rozpoczynając naukę, dziecko zmienia swój dotychczasowy tryb życia spędzając w szkolnej ławce – w pozycji siedzącej – dziennie powyżej 4 godzin. Dodatkowo                w wieku 6–9 lat organizm wykazuje ogromną biologiczną potrzebą ruchu,                          co prowadzi do częstej zmiany pozycji podczas lekcji.

          • Zbyt ciężki plecak może powodować niekorzystne, bolesne napięcia w mięśniach i stawach, oraz bóle bioder i kolan.
          • Noszenie nieodpowiedniego plecaka wymusza nieprawidłową postawę – pochylanie sylwetki do przodu, a także bóle w okolicach karku.
          • Nadmierne obciążenie źle wpływa również na ramiona, które są nieprzystosowane do noszenia ciężarów.
          • Zgodnie z zaleceniami Głównego Inspektora Sanitarnego waga plecaka nie powinna przekraczać 10-15 proc. masy ciała ucznia.

           

           

          W naszej szkole uczniowie korzystają  w trakcie lekcji ze szkolnych podręczników.

          Przypominamy, że nasi uczniowie mają możliwość pozostawienia rzeczy w swoich szafkach w klasach. Tym samym nie ma potrzeby codziennego noszenia

          artykułów plastycznych  i artystycznych.

          Przeprowadzony monitoring wagi tornistrów szkolnych, wskazuje że głównym powodem przekroczenia wskazanej wagi jest noszenie ćwiczeń i zeszytów                            z całego tygodnia.

          Prosimy rodziców o monitorowanie zawartości plecaków uczniów                             i wykształcenie u dzieci nawyku pakowania się według przewidzianego  planu lekcji.

        • Wpływ telewizji na rozwój dziecka

          Dostępność mediów jest dla małego dziecka dużą atrakcją. Proponowane przez telewizję spędzanie wolnego czasu wydaje się maluchom interesujące i warte uwagi. W efekcie często dochodzi do sytuacji, że spędzanie czasu przed ekranem jest głównym zajęciem większości dzieci w czasie wolnym.

          Pociąga to za sobą rezygnację z innych zajęć – bardziej rozwojowych i zapewniających dziecku różnorakie, niezbędne do rozwoju bodźce, nie zaś jedynie jednostajne, jak czyni to telewizja. Nawyki dotyczące oglądania telewizji często są na tyle silne i trwałe, że objawiają się nawet w późniejszym okresie życia dziecka.

          Co wpływa na zainteresowanie dziecka telewizją?

          Istnieje szereg cech, których występowanie powodować może z dużym prawdopodobieństwem silniejsze zainteresowanie programami telewizyjnymi oraz większą potrzebę ich oglądania:

          • wiek – okres przedszkolny wyzwala szczególnie silną potrzebę spędzania czasu przed ekranem, dziecko jest wtedy raczej mało pomysłowe w kwestii organizowania sobie czasu wolnego, ma dość wąskie zainteresowania i mało towarzyszy zabaw, jeśli więc nie jest aktywowane przez rodziców, spośród innych zajęć wybiera telewizję; starsze dzieci, które przejawiają już większą aktywność społeczną, mają mniejsze tendencje do oglądania telewizji;
          • płeć – chłopcy więcej czasu spędzają przed telewizorem niż dziewczęta, przyczyny tkwią zazwyczaj w tym, że chłopcy nieco trudniej przyswajają naukę szkolną, odnajdując mniej przyjemności np. w czytaniu książek; ponadto chłopcy bardziej pasjonują się żywiołowością scen telewizyjnych niż dziewczynki;
          • inteligencja – dzieci zdolne przejawiają mniejsze zainteresowanie telewizją i z czasem w dużej mierze rezygnują z jej oglądania, przeznaczając czas na rozwijanie swoich pasji i zainteresowań; dzieci mniej zdolne są oglądaniem telewizji bardziej zainteresowanie, gdyż wypełnia im ona lukę czasu wolnego, której nie chcą z własnej woli przeznaczać na zajęcia rozwoje;
          • postępy w nauce – dzieci odnoszące sukcesy w nauce poświęcają telewizji mniej czasu niż ich gorzej uczący się rówieśnicy, wynika to z dużego zaangażowania czasowego niezbędnego na przyswojenie nowej wiedzy, przez co na oglądanie telewizji zostaje mniej czasu, jak również ze świadomego odrzucenia programów telewizyjnych, uznawanych za mało ciekawe w kontekście wiedzy szkolnej;
          • osobowość – dzieci bardziej nieśmiałe i niepewne siebie oraz mniej przystosowane psychicznie oglądają telewizję chętniej, gdyż nie wymaga to od nich przejawów aktywności i zaangażowania; dzieci żywiołowe nie mają potrzeby spędzania długiego czasu na oglądaniu telewizji, szukając bardziej interesujących rozrywek;
          • funkcjonowanie społeczne – dzieci przystosowane społecznie i akceptowane w swoim środowisku chętnie wchodzą w kontakty z ludźmi poświęcając oglądaniu telewizji mniej czasu; ich gorzej przystosowani rówieśnicy uznają telewizor za lepszego towarzysza.

          Jak telewizja wpływa na dziecko?

          Oddziaływanie telewizji na dziecko jest dość złożonym procesem. Można powiedzieć, że efekty oglądania telewizji mogą być zarówno dobre, jak i złe – wszystko zależy od ilości czasu spędzonego przed ekranem, rodzaju oglądanych programów, stanu emocjonalnego dziecka, kontroli rodziców. Sfery oddziaływania telewizji obejmują:

          • wpływ na stan fizyczny – jeśli oglądanie telewizji ogranicza czas snu dziecka bądź koliduje z porami posiłków;
          • wpływ na inne formy zabawy – telewizja oglądana w nadmiarze ogranicza czas na zabawę z innymi dziećmi, głównie na świeżym powietrzu oraz zabawy twórcze;
          • wpływ na naukę – programy edukacyjne mogą wspierać naukę szkolną i przyswajanie wiedzy oraz motywować do zdobywania nowych wiadomości, jednak czas poświęcany oglądaniu telewizji w nadmiarze wpływa zwykle negatywnie na wypełnianie obowiązków szkolnych;
          • wpływ na stosunki rodzinne i społeczne – telewizja znacząco ogranicza kontakty między ludźmi, głównie odbierając czas na wspólną rozmowę.

           

          Żródło:

          https://www.superkid.pl/wplyw-telewizji-na-rozwoj-dziecka

           

        • Ćwiczenia rozwijające umiejętności matematyczne

           

           

          Nauka umiejętności matematycznych nie musi odbywać się tylko na przykładzie liczenia zadań w nowoczesnym nurcie edukacyjnym i terapeutycznym to

          zabawy, gry i ćwiczenia organizowane w celu rozwijania umiejętności liczenia

          i operacyjnego rozumowania na poziomie konkretnym

          Zabawy i zadania sprzyjające umiejętności liczenia.

           

           

          Dziecko musi samo zrozumieć, że:

          · każdy liczony przedmiot trzeba oznaczyć liczebnikiem (gest wskazywania i wypowiadany liczebnik),

          · w trakcie liczenia trzeba dbać o to, aby nie przeskakiwać i nie liczyć podwójnie,

          · liczebniki należy wymieniać w ustalonym porządku,

          · ostatni z wymienionych liczebników ma specjalne znaczenie, bo określa liczbę policzonych przedmiotów.

          · Należy tak zorganizować pracę dziecka, aby miało ono okazję do:

          · policzenia ułożonych w szereg przedmiotów

          · liczenia w jednym kierunku, a potem w drugim

          · liczenia przedmiotów po zmianie ich układu (i sprawdzanie, czy jest tyle samo),

          · liczenia przedmiotów jednorodnych i niejednorodnych lecz np. znajdujących się na wspólnym terytorium (np. zabawki na półce).

           

          Zabawy wspierające rozwój matematyczny

          gra kostkami do gry – kto ma więcej wygrywa, kto ma mniej przegrywa (trudniejszy wariant – gra dwoma kostkami, sumowanie wyników z dwóch kostek, a potem odejmowanie; do liczenia kropek używamy patyczków, kasztanów itp. lub, jeśli dziecko już potrafi, palców)

          gra w bierki (można zmieniać wartości bierek)

          liczenie po 10, po 100, po1000 (dziecko związuje po 10 patyczków, potem liczy dziesiątkami; następnie analogicznie po 100 i po 1000 – ułatwia to zrozumienie dziecku układu pozycyjnego liczb)

          metr krawiecki jako winda (metr krawiecki jako winda domu, który ma 150 pięter, mała klamerka może służyć jako winda; gra polega na przemiennym pełnieniu funkcji windziarza i pasażera, który pragnie się zatrzymać np. na 75 piętrze, a potem jeszcze podnieść o 10 pięter wyżej lub zjechać o 26 pięter niżej; można też zatrzymywać się tylko na piętrach, które oznaczone są liczbą zawierającą cyfrę 5 itp.

           

           

          Gry planszowe – układanie przepisów gier i respektowanie ich w rozgrywkach

          konstruowanie gry – ściganki, np. „Gra w węża”

          pierwszą grę konstruuje dorosły, tak aby pokazać dziecku na czym polega zadanie, potem już samo dziecko może konstruować kolejne gry; instrukcja : na arkuszu papieru należy narysować dużego węża, potem razem z dzieckiem odmierzyć segmenty od ogona do głowy; pionki układa się „przy ogonie”, a gra polega na ściganiu się, kto wcześniej dotrze do głowy; tę prościutką instrukcję dorosły podaję dziecku podczas rysowania planszy; pierwszy raz należy tak rzucać kostką, aby dziecko wygrało; po kilku rozgrywkach można wzbogacić przepisy i np. można grać dwiema kostkami (dziecko ma okazję do szybkiego obliczenia sumy.

           

          konstruowanie gry opowiadania, np. „Wyścigi zajęcy do pola z kapustą”

          Podobnie jak wyżej dorosły rysuje układającą się w serpentyny drogę, potem razem z dzieckiem odmierza segmenty (chodniczek) klockiem. Na początku drogi ustawia bądź rysuje dwa zające, a na końcu kapusty. Następnie należy ustalić pułapki i premie. Pułapki to np.: lisia nora – jeśli zając stanie na tym polu, to lis go zje, chyba że obejdzie łukiem lisią norę (trzeba narysować na planszy obejście), zerwany mostek na rzece – może obejść lub przeskoczyć, jeśli np. liczba wyrzuconych kropek jest 5. Premie to np. ukryta ścieżka (znacznie skraca drogę do pola kapusty) albo pole oznaczone marchewką (zajączek się pożywił, ma dużo siły i biegnie szybciej, np. skacze o 6 oczek do przodu).

          gry o rozbudowanym wątku matematycznym

           

          (gra „Zbieramy owoce w sadzie, „Polowanie na tygrysa” („Zgadnij, o jakiej liczbie myślę?”), „Mikołaje rozdają prezenty dzieciom”, „Ile wart jest domek?”)

          (dokładne opisy gier znajdują się w książkach:

          „Dzieci ze specyficznymi trudnościami w uczeniu się matematyki” E. Gruszczyk – Kolczyńska

          „Dziecięca matematyka” E. Gruszczyk – Kolczyńska, E. Zielińska

          „Jak nauczyć dzieci sztuki konstruowania gier?” E. Gruszczyk – Kolczyńska, E. Zielińska, K. Dobosz)

           

          Doskonalenie zdolności do precyzyjnego klasyfikowania

          · wspólne porządki w kuchni (garnki, talerze, artykuły spożywcze), porządkowanie szafy (układanie ubrań), układanie zabawek (po zakończeniu takiej klasyfikacji dziecko powinno słownie określić sens wprowadzonego ładu)

          · dobieranie kart w pary (pasujących do siebie, np. karta z kotkiem i karta z miseczką) – jeśli dziecko jest na poziomie układania par; gra w „Piotrusia”, „Memory”

          · układanie łańcuchów kart pasujących do siebie – jeśli dziecko jest na poziomie kolekcji

          · układanie domina

          · układanie obrazków pasujących do siebie (tworzenie opowiadania)

          · tworzenie zbiorów (obrazki, słowa), np. ubrania, artykuły spożywcze i sportowe

          · uzupełnianie brakującego elementu w zbiorze

          · wykluczanie elementu ze zbioru po odkryciu zasady zbudowania klasy

          · zabawy w wyszukiwanie kart (próby definiowania)

          · zabawy z klockami logicznymi (klocki o 4 cechach dotyczących: kształtu (trójkąt, prostokąt, koło), koloru (czerwony, zielony, żółty, niebieski), wielkości (duży, mały), grubości (cienki, gruby) – badanie cech i grupowanie

          · definiowanie klocków wg podanych cech (kartoniki, na których są zaznaczone cechy klocków)

          · zabawa w „schowany klocek” (określanie cech i odgadywanie o jaki klocek chodzi)

          · klasyfikacja klocków ze względu na dwie i więcej cech

          · porządkowanie klocków za pomocą drzewka

          · klasyfikowanie guzików (kolor, kształt, wielkość) – ćwiczenia podobne jak przy zabawach z klockami,

           

          Wykonując ćwiczenia należy pamiętać o zasadzie naprzemiennym wykonywaniu zadań

          – raz dziecko, raz dorosły

           

          Kontynuacje i przekształcenia

          · przekształcanie i badanie ich skutków w różnych sytuacjach życiowych

          · trzeba zagotować wodę na herbatę; jest nas troje, wlej do czajnika 3 takie szklanki wody (dziwimy się, że tak mało, czy na pewno wystarczy, prosimy, by dziecko to sprawdziło – dziecko przelewa)

          · smażenie naleśników, prucie swetra itp.,

          · co można zrobić z kreski, z plamy

          · układanie wzoru z klocków wg określonej reguły

          · wspólne układanie opowiadania

          · rozcinanie pocztówek i składanie ich

          · przekształcanie konstrukcji z klocków (potem powrót do kształtu pierwotnego)

           

          Zrozumienie, że liczba elementów w zbiorze jest stała mimo zmiany ich układu

          wykorzystanie codziennych sytuacji:

          · nakrywanie do obiadu dla określonej liczby osób – dziecko przygotowuje talerze, łyżki, widelce itd., na koniec sprawdza, czy wszystkiego jest np. po 5, bo tyle osób będzie jadło obiad

          · wekowanie – liczenie słoików i wieczek (dobieranie w pary)

          · tworzenie par przez nakładanie, np. krążków i pionków (powinno być ich dużo)

          · łączenie przedmiotów w pary za pomocą kresek lub strzałek; zakreślanie pętelką par

          · ustalanie, czy po zmianie układu przedmiotów nadal jest ich tyle samo (duża ilość przedmiotów, np. klocków czerwonych i zielonych – dziecko ustala czy jednych i drugich jest tyle samo, potem zmieniamy ułożenie tych przedmiotów i znów dziecko ustala równoliczność)

          · wymiana jeden do jednego (lub jeden do dwóch lub więcej)

           

          Wyznaczanie konsekwentnych serii (szeregowanie)

          · wykorzystanie codziennych sytuacji (układanie garnków od największego do najmniejszego, wchodzenie i schodzenie po schodach)

          · układanie liści, patyczków od największego do najmniejszego lub na odwrót

          · układanie kawałków papieru od najjaśniejszego do najciemniejszego

          · układanie klocków różnej wielkości, układanie schodów z klocków

          · uzupełnianie brakującego elementu w szeregu

          · układanie trzech, czterech, pięciu brakujących elementów w szeregu przy podanym elemencie pierwszym i ostatnim

          · wyszukiwanie klocka większego (mniejszego) od tego, który jest w dłoni

          · określanie wieku w rodzinie – od najstarszego do najmłodszego (potem określanie kto jest starszy, młodszy)

          · zabawa „kartofel” – łączenie liczb w taki sposób, że każda następna jest, np. o 1 większa od poprzedniej; warunek – linie łączące liczby nie mogą się przecinać

           

          Mierzenie – stałość długości przy obserwowanych przekształceniach

          · porównywanie różnych przedmiotów (krzeseł, garnków, drzew, długości ławek w parku, także z użyciem jakiejś miary, np. kijka)

          · przekształcanie pasków folii lub papieru (2 paski folii, papieru tej samej długości, jeden zwijamy (składamy w harmonijkę) i pytamy, czy te dwa paski są tej samej długości, dziecko może rozwinąć ten zwinięty pasek, możemy mu wskazać, że może rozwinąć i sprawdzić, porównać)

          · zadania ze sznurkiem (zasada podobna jak wyżej; z jednego kawałka sznurka robimy np. kokardkę i pytamy dziecko, czy nadal te dwa kawałki sznurka mają tę samą długość)

          · zadania z patyczkami (16 patyczków; 8 układamy w szereg; drugie 8 w linię łamaną; pytamy dziecko czy te dwa szeregi są tej samej długości)

          · mierzenie krokami

          · prezentacja narzędzi do mierzenia (centymetr, metr stolarski, taśma miernicza, linijka)

           

          Stałość wielkości ciągłych: masa – tworzywo – płyny

          · zajęcia w kuchni – np. robienie makaronu z ciasta, pieczenie faworków, pączków

          · zabawa w piekarza – 2 kule z ciasta (może być masa solna, ciastolina, plastelina); z jednej kuli dziecko robi bagietkę – porównuje kulę i bagietkę, zastanawia się, czy w kuli i w bagietce jest tyle samo ciasta; potem robi placek, kilka bułeczek itp.

          · przelewanie mleka – 2 takie same szklanki z jednakową ilością mleka; potem dziecko przelewa mleko z jednej szklanki do innych pojemników (wysokich, płaskich)

          · zabawa „Przyjęcie u misia” (ustalanie uczestników przyjęcia, jadłospisu, „przygotowywanie” potraw – dzielenie całości na określoną liczbę dzieci, formowanie „różności” z jednakowych kawałków, przelewanie płynu do małych naczyń, przyporządkowanie jeden do jednego w trakcie nakrywania do stołu

           

          Różnicowanie zmian zachodzących w czasie; wprowadzenie do pomiaru czasu

          · kalendarz zdarzeń (przygotować paski papieru o szerokości 30 cm, każdy podzielić na 7 pól, w każdym polu wpisać u góry nazwę tygodnia; w poszczególnych dniach dziecko będzie rysowało to, co dla niego w danym dniu było ważne; taki kalendarz zdarzeń trzeba prowadzić przez kilka tygodni; określanie zdarzeń: to miało miejsce wczoraj, a to przedwczoraj, a jutro pojedziemy do babci, za 2 tygodnie będą wakacje itp.)

          · badanie, ile czasu trwają różne czynności (np. jak długo trwa jedzenie śniadania, kąpiel, film dla dzieci, sprzątanie)

          · rozpoznawanie czasu na zegarze

          · ćwiczenia w obliczaniu czasu

           

          Pracując z dzieckiem należy pamiętać o następujących zasadach:

           

          Pozwalamy dziecku na samodzielną działalność.

          Jeżeli poziom wykonywania przez dziecko określonych czynności daleki jest od oczekiwanego, dorosły pomaga dziecku lub sam wykonuje czynność dostarczając wzoru zachowania.

          Nie wyjaśniamy, nie formułujemy uogólnień, lecz tak kierujemy rozmową (pytania, wątpliwości, zastanawianie się itp.), aby dziecko samo dostrzegło daną prawidłowość,  

          a potem opowiedziało o swoich spostrzeżeniach.

           

          Bądź życzliwym, pogodnym, cierpliwym przewodnikiem i towarzyszem swego dziecka w jego sukcesach               i kłopotach szkolnych. Staraj się zrozumieć swoje dziecko: jego potrzeby, możliwości i ograniczenia.

          Chwal i nagradzaj swoje dziecko nie tyle za efekty pracy, co za włożony w nią wysiłek oraz spraw,                   aby praca z dzieckiem stała się waszą wspólną przyjemnością. Dziecko powinno się czuć kochane niezależnie od osiągnięć szkolnych.

           

          Spróbuj jak najwcześniej zaobserwować, czy Twoje dziecko ma trudności, na czym one polegają i co może być ich przyczyną – wyjaśnij swoje wątpliwości, omów spostrzeżenia na drodze konsultacji z psychologiem, logopedą, pedagogiem i w razie potrzeby  z lekarzem. Spróbuj pomóc swojemu dziecku – zaobserwuj               w czasie codziennej pracy  z dzieckiem co jest najskuteczniejsze dla przezwyciężenia jego trudności:               w razie potrzeby skorzystaj z fachowej pomocy. Trudności w nauce matematyki nie przechodzą same, wymagana jest systematyczna praca. Dzieci mające trudności w nauce matematyki powinny korzystać również z zajęć korekcyjno-kompensacyjnych np. na terenie szkoły. Bardzo ważna jest też współpraca między dzieckiem – rodzicem – nauczycielem – terapeutą.

          Materiał stworzony na bazie artykułu mgr Agnieszki Załęskiej

        • DRUGIE ŚNIADANIE DO PLECAKA

          Drugie śniadanie jest posiłkiem zapewniającym uczniowi systematyczny „dowóz” energii, co gwarantuje utrzymanie odpowiedniego poziomu koncentracji w czasie lekcji i przekłada się na wyniki w nauce. Wprowadzenie zwyczaju spożywania drugiego śniadania w szkołach sprzyja kształtowaniu prawidłowych nawyków żywieniowych. Ważnym elementem, o którym rodzice nie powinni zapominać jest włożenie do plecaka drugiego śniadania, ponieważ nawet najbardziej obfite pierwsze śniadanie zjedzone w domu nie zaspokaja potrzeb młodego organizmu przez cały czas pobytu w szkole. Ten zapas energii wystarcza jedynie na 2,5– 3 godziny. Uczucie głodu obniża zdolność koncentracji uwagi, aktywność ucznia, pogarsza jego nastrój i samopoczucie. Głód zwiększa również drażliwość dzieci, co prowadzi często do konfliktów z rówieśnikami, a czasami również z nauczycielami. Jest to związane między innymi z obniżeniem stężenia glukozy we krwi, szczególnie niezbędnej dla pracy mózgu. 

          Stwierdzono, iż uczniowie, którzy nie spożywali posiłków w szkole, częściej odczuwali osłabienie, rozdrażnienie, gorzej wywiązywali się ze swoich obowiązków aniżeli uczniowie regularnie spożywający posiłki w szkole. Dowodzi to i jednocześnie wyjaśnia, jak ważny i niezbędny jest posiłek zjedzony w szkole. Wyrównuje on straty energii, uzupełnia zasób składników pokarmowych, regeneruje siły i przywraca aktywność intelektualną ucznia. Najkorzystniejsze dla naszych dzieci jest zapewnienie im możliwości zjedzenia pełnowartościowego posiłku w czasie ich pobytu w szkole. Zjedzenie, na przerwie śniadaniowej trwającej 15-20 minut, atrakcyjnego smakowo i pełnowartościowego pod względem wartości odżywczych i energii śniadania, to ważna „lekcja” w planie dnia ucznia.     Rodziców uczniów, którzy z powodu trudności finansowych nie mogą zapewnić zbilansowanego żywienia swoich dzieci zachęcamy do kontaktu z Gminnym Ośrodkiem Pomocy Społecznej, nasze szkoły realizują przy jego wsparciu program dożywiania.

           Aby zaspokoić potrzeby młodego organizmu, drugie śniadanie powinno zawierać:

          • pełnoziarniste produkty zbożowe, np. chleb żytni, orkiszowy, graham, makarony razowe, ryż brązowy, różnego rodzaju kasze (jaglana, kuskus razowy, pęczak itp.), płatki owsiane, jęczmienne, żytnie,
          • warzywa i/lub owoce – świeże, sezonowe lub/i suszone niedosładzane i niesiarkowane,
          • produkty białkowe – np. ser twarogowy półtłusty, serek twarogowy ziarnisty, jogurt naturalny 2% tłuszczu, jajka, nasiona roślin strączkowych (soczewicę, ciecierzycę, fasolę, groch itp.), opcjonalnie: chude mięsa pieczone/duszone,
          • dobre tłuszcze – np. olej rzepakowy, nasiona słonecznika, dyni, sezamu, orzechy, migdały, masło min. 82% tłuszczu mlecznego w ograniczonej ilości.

           

           

            • Rodzice przyszłości...

            • KAŻDE TWOJE SŁOWO ZMIENIA ŻYCIE

              Do szóstego roku życia dzieci bezkrytycznie przyjmują świat przedstawiany przez rodziców i wychowawców. Sposób, w jaki porozumiewamy się z dzieckiem oraz przekazujemy mu informacje i polecenia oraz to, jak opisujemy mu świat, ma ogromne znaczenie.

              Niestety bardzo wiele dzieci styka się z przemocą emocjonalną. Jest to zjawisko, które większość rodziców stosuje wobec swoich dzieci nieświadomie, a czasem zwyczajnie bezmyślnie - nie zdając sobie sprawy z konsekwencji. Przemoc emocjonalna najczęściej jest odreagowaniem dorosłych na ciekawość, żywiołowość, spontaniczność lub niecierpliwość małego dziecka. Często dorośli przelewają własne emocjonalne niedobory z dzieciństwa na swoje dzieci i innych dorosłych.

              Skutki przemocy emocjonalnej potrafią zbierać żniwo dopiero po wielu latach, dotykać dorosłego człowieka, którego pewność siebie, stabilność emocjonalna i poczucie własnej wartości zostały ograniczone lub odebrane w bardzo młodym wieku.

              SAMOOCENA DZIECKA

              Samoocena dziecka kształtuje się w pierwszych latach życia głównie pod wpływem opinii dorosłych – rodziców, krewnych, nauczycieli i wychowawców. Dziecko, naznaczone przez dorosłego negatywną etykietą:

              · czuje się winne i mało wartościowe. Traci zaufanie do siebie i staje się niepewne, wstydliwe. W przyszłości będzie nadmiernie poczuwało się do winy i przypisywało sobie przyczyny niepowodzenia. Wykształci się „wyuczona bezradność”.

              · czuje się upokorzone – traci poczucie godności i jako dorosły człowiek nie potrafi postawić granic, walcząc o szacunek dla swojej osoby (jest mało asertywne).

              · traci zaufanie do opiekuna/rodzica a bezpieczna, pozytywna więź emocjonalna zamienia się w niepewność. Próby ponownego zbliżenia się do mamy czy taty są blokowane przez uczucia niechęci, wstydu i strachu.

              · będzie w przyszłości kierować się negatywnymi sugestiami rodzica (samospełniająca się przepowiednia), popełniać błędy w działaniu i utwierdzać się w negatywnym mniemaniu o sobie (będzie działało sprzężenie zwrotne, wzmacniające niskie poczucie wartości).

              · w przyszłości, jako człowiek dorosły, będzie tak samo lub podobnie traktowało swoje dziecko.

              SPRAWDŹ, CZY JESTEŚ ŚWIADOMYM RODZICEM

              Fundacja Rodzice Przyszłości, której celem jest dostarczanie rodzicom wsparcia, naukowej wiedzy i praktycznej pomocy w wychowywaniu zdrowych emocjonalnie dzieci, rozpoczęła szeroko zakrojoną kampanię społeczną, której celem jest zwrócenie uwagi na zjawisko przemocy emocjonalnej. Został przygotowany - we współpracy z ekspertami - bezpłatny, internetowy Test Świadomego Rodzica.

              Jego celem NIE jest ocena rozwiązujących go osób, a jedynie zachęta do poszerzenia wiedzy o tym, jak wychować wolne od przemocy emocjonalnej, dobre, mądre, zdrowe i szczęśliwe dzieci, które będą mogły rozwinąć skrzydła w dorosłym życiu.

              W ramach kampanii przygotowano również cykl filmów edukacyjnych stanowiących Vademecum Rodzica dostępne na stronie www.rodziceprzyszlosci.pl.

              Honorowym patronem kampanii został Rzecznik Praw Dziecka. Kampania została zainagurowana 24 października b.r. podczas seminaryjnego posiedzenia Komisji Rodziny i Polityki Społecznej w Senacie. Uczestnikiem posiedzenia była również redaktor naczelna serwisu SuperKid.pl. Kampania potrwa do końca bieżącego roku.

              Bądź Świadomym Rodzicem – wypełnij bezpłatny test na stronie:
              http://testy.rodziceprzyszlosci.pl/przemoc-emocjonalna/

               

              Autor: Fundacja Rodzice Przyszłości
              Projekt pod Honorowym Patronatem Przewodniczącego
              Komisji Rodziny i Polityki Społecznej Senatu RP i Rzecznika Praw Dziecka RP
              www.rodziceprzyszlosci.pl

               

        •    

          Droga Ósmoklasistko! Drogi Ósmoklasisto! Potraktuj egzamin jako nowe doświadczenie, których będzie jeszcze wiele przed Tobą. To nowe dla Ciebie przeżycie pozwala Ci ocenić Twoje mocne i słabe strony dotyczące wiedzy szkolnej. Wyniki egzaminacyjne nie przekreślają Cię jako osoby. Wciąż jesteś wartościową osobą. Wyjątkowe jest to, co jest w Tobie, a nie wynik egzaminacyjny

          Pamiętaj, że na poziom Twojego stresu na dzień przed egzaminem mają wpływ wszystkie wcześniej podjęte przez Ciebie działania, Twoje przygotowanie, codzienne nawyki oraz Twój sposób myślenia. To Ty masz ogromny wpływ na to, jak się dziś czujesz!” – czytamy m.in. we wstępie poradnika „Jak radzić sobie ze stresem egzaminacyjnym.

          W poradniku znajdują się rady dla uczniów i uczennic, co robić by zminimalizować stres dzień przed egzaminem, w dniu egzaminu, w drodze na egzamin, przed samym egzaminem, a także już po nim. Zachęcamy do zapoznania się  dobrymi radami przygotowanymi dla uczniów klas VIII link do broszury w linku poniżej.

          https://cke.gov.pl/images/_EGZAMIN_OSMOKLASISTY/20220425%20E8%20Jak%20radzi%C4%87%20sobie%20ze%20stresem%20egzaminacyjnym.pdf    



        •                                  JAK REAGOWAĆ NA ZŁOŚĆ DZIECKA


          "Dziś" bądź grzeczny i słuchaj rodziców, a gdy będziesz dorosły, to pamiętaj, czasem trzeba zawalczyć o swoje prawa.

           

          "Dziś" nie miej złych humorów, przecież masz wszystko, ale jak dorośniesz, to pamiętaj, że każdy dorosły, czasem może krzyknąć, bo ma akurat gorszy okres w życiu.

           

          "Dziś bądź tacy jak inni, najlepszy jaki możesz być, ale "jutro", to pamiętaj, każdy ma prawo być sobą.

           

          "Dziś" nie płacz, nie histeryzuj, nie bądź smutny...ale "jutro", to pamiętaj, że gdy w. smutku i trudnościach to trzeba innym pomagać. Nie można ignorować emocji.

           

          "Dziś - Jutro"...

          Tylko, że to tak nie działa.

          Aby mogło stać się "Jutro "

          - liczy się "Dziś ".

           

          Wykorzystaj ten świat...aby zbudować lepszy świat dla swoich dzieci.

          Świat tak łatwo się rujnuje.

           

          Z "małych, ważnych światów" zostają popioły..

          A znacznie trudniej go zbudować

          i dlatego potrzebny jest tu dorosły...

                       

                       

                         

                        

                        

                         

                       

          zerpnięty z blogu:  Kamilla Olga Psycholog

            • BARDZO WAŻNA  AKCEPTACJA W RODZINIE


            • AKCEPTACJA W RODZINIE

              JAKO WYZNACZNIK DOBREGO FUNKCJONOWANIA DZIECKA

               



              Rodzina jest pierwszym naturalnym środowiskiem wychowawczym dziecka, w którym uczy się ono życia. Rodzice mogą wpływać na swoje pociechy jedynie poprzez codzienne bycie z nimi, poprzez przytulanie, czytanie bajek, rozmowę. Ukazując własne postawy, sposób patrzenia na świat i innych mogą kształtować w młodym człowieku poszanowanie do otaczającej rzeczywistości i samego siebie (do swojego ciała, osobowości) i jednocześnie strzec przed wpływem czynników zewnętrznych (otoczenia). Wsparcie rodziców jest nieodzowne do prawidłowego rozwoju młodego człowieka, jedynie w ten sposób można dziecko ustrzec przed szeroko rozumianymi zaburzeniami (samookaleczenie, anoreksja, zachowania opozycyjno-buntownicze), uzależnieniami i złym wpływem środowiska. Mimo, iż dzieci będące w okresie dorastania pozornie nie chcą tego kontaktu, to w rzeczywistości potrzebują go bardziej niż kiedykolwiek.
              Często podczas rozmów z uczniami w szkolnym gabinecie można usłyszeć:
              - "tata obiecał mi kupienie nowego laptopa, gdy poprawię oceny, tylko mi na tym laptopie nie zależy..."
              Uczniowie zapytani o to, co byłoby dla nich ważniejsze, bardziej atrakcyjne, niemalże zgodnie podają, że kontakt z rodzicem (wspólne kino, rozmowy o obejrzanym filmie, wspólne naprawienie, jakiegoś domowego sprzętu). Proszeni o podanie przykładów, co mogą ich zdaniem zrobić w celu zmienienia, poprawienia relacji z rodzicami wykazują dużą kreatywność. Jest jednak spora część uczniów, która czuje się bezradna, gdyż dokonali licznych prób, które pozostały bez odzewu ze strony bliskich lub przyniosły krótkotrwałe rezultaty.
              Niestety, nadal istnieje spora część dorosłych, która ulega schematom myślowym:

               

              • skoro nie ma najlepszych stopni, to jest do niczego,

               

              • dziecko samo przyjdzie, gdy będzie chciało i poprosi o przytulenie,

               

              • jak mu będzie źle to powie,

               

              • dziecka nie można rozpieszczać, bo wyrośnie na mazgaję,

               

              • nie ma o czym rozmawiać z takim gówniarzem, niech dorośnie, itp.

               


              Takie myślenie w znaczący sposób utrudnia budowanie prawidłowej relacji z dzieckiem. Rodzic stawia się w pozycji hierarchicznej wyżej a dziecko jest usytuowane niżej, jako jednostka, która ma zabiegać o uwagę rodziny. Bezwarunkowa miłość i akceptacja są niezbędnym warunkiem do prawidłowego rozwoju dziecka, jego poczucia własnej wartości i poczucia bezpieczeństwa. Dzieci, które czują się niekochane i nieakceptowane przez rodziców i innych członków rodziny niewątpliwie nie są szczęśliwe. Młody człowiek, który czuje się niekochany już od najmłodszych lat wzrasta z niskim poczuciem własnej wartości, która wpływa na zaniżoną samoocenę i poczucie, że nie zasługuje na miłość "skoro jestem tak beznadziejny". Osoby takie czują się znacznie mniej wartościowe od innych, a ich prawidłowy rozwój psychiczny jest utrudniony. Osoby o niskim poczuciu własnej wartości nawet mając wysokie możliwości intelektualne, będąc jednostkami kreatywnymi i posiadającymi szerokie horyzonty myślowe nie wykorzystują w pełni swoich potencjalnych możliwości, gdyż lęk przed poniesieniem porażki i kolejnym odrzuceniem ze strony rodziców (bądź też brakiem udzielenia wsparcia) jest zbyt duży i paraliżuje przed działaniem. Dlatego tak istotne jest zapewnienie przez rodziców prawidłowego rozwoju emocjonalnego swoim dzieciom.
              Brak prawidłowych więzi rodzinnych, akceptacji i poczucia wsparcia powoduje, iż zachowanie dziecka zaczyna odbiegać od przysłowiowej normy. Dzieje się tak, gdyż dziecko tak bardzo pragnie miłości rodziców, iż zaczyna w tylko dla siebie zrozumiały sposób wołać o ich uwagę. Możemy wtedy wśród młodych zaobserwować między innymi tendencję do samookaleczeń, zachowań opozycyjno - buntowniczych (bierny bądź czynny opór, wzrost agresywności), anoreksji.
              Badania z ostatnich lat dowodzą, iż postać niebezpiecznej choroby niemalże już społecznej przybierają zaburzenia odżywiania. Warto zwrócić uwagę przede wszystkim na anoreksję, gdyż jest to choroba, która przede wszystkim wynika z nieprawidłowych relacji rodzinnych, a którą można coraz częściej obserwować wśród młodych dziewcząt. Według klasyfikacji Światowej Organizacji Zdrowia Anorexia nervosa (występująca także pod nazwami: anoreksja psychiczna, jadłowstręt psychiczny, brak łaknienia) definiowana jest jako zaburzenie jedzenia, które charakteryzuje celowa utrata masy ciała wywołana świadomie i podtrzymywana przez pacjenta. Występuje najczęściej u dziewcząt w okresie pokwitania i u młodych kobiet. Zdarza się także u chłopców przed osiągnięciem dojrzałości i młodych mężczyzn oraz u dzieci przed okresem pokwitania i dojrzałych kobiet aż do okresu menopauzy. Zazwyczaj stwierdza się niedożywienie różnego stopnia z wtórnymi zmianami hormonalnymi i metabolicznymi oraz zaburzenia funkcjonowania organizmu. Do objawów anoreksji należą ponadto: ograniczenia w diecie, wyczerpujące ćwiczenia fizyczne, prowokowanie wymiotów, systematyczne przyjmowanie leków o właściwościach przeczyszczających i tłumiących łaknienie oraz środków moczopędnych. Niezależnie od tego, jak brzmi naukowa definicja anoreksji istotne jest to, że jest to choroba, w której ciało staje się symbolem zwycięstwa, zapracowania i zasłużenia na podziw i miłość, których przed wystąpieniem symptomów choroby osoby nie doświadczały w domu rodzinnym. Poniżej przytoczone zostały wypowiedzi anorektyczek, które same w sposób otwarty mówią
              o powodach rozwoju ich choroby:

              Julka: "(...) Wpadłam w anoreksję....Ona dała mi bardzo dużo. Ojciec się zaczął znów o mnie troszczyć, jak o małą dziewczynkę. Byłam ważna, najważniejsza. Odwiedzali mnie
              w szpitalach, dzwonili, mówili wreszcie, że mnie kochają. Nadal trudno mi zaakceptować swój normalny wygląd. Boję się życia, ludzi. Boję się, że zawsze już będę musiała walczyć o miłość. Potrzebuję tego, żeby ktoś mnie kochał i boję się. Tak naprawdę tylko babcia mnie kochała i tata, jak byłam mała - tęsknię do tego bezpieczeństwa i ciepła, ale babcia nie żyje, a ja niestety nie jestem już małą dziewczynką (...)."

              Ania: "(...) Mama jest dobrą kobietą, ale nie umie kochać - no może poza wyjątkiem siebie. Może po prostu kocha tylko to, co idealne, a sama się za taką uważa. Mi nigdy nie powiedziała, że mnie kocha i chce. Ja nie jestem idealnym dzieckiem, które sobie wymarzyła. Taty też nie kocha, bo nie jest idealny.
              - Czego Ci brakowało w dzieciństwie?
              - Czułości, bliskości i pochwał. Miałam mnóstwo zabawek, potem pomocy szkolnych, ale odczuwałam, że tylko po to, żeby dorównać dzieciom ich znajomych.
              - Nawet, gdy byłaś małym dzieckiem rodzice nie tulili Cię, nie brali na kolana?
              - Nie, to znaczy tata czasami, jak mama nie widziała. U psychologa tłumaczyli, że to dlatego, żebym wyrosła na pewną siebie, samodzielną dziewczynę (...)."

              Edyta: "(...) To był taki chłodny wychów, bez spoufalania się i zabaw - tylko gry i zabawy edukacyjne (...) Pewnie mnie po prostu nie kochali. Jak to zrozumiałam, to tak mi się porobiło w środku jakoś jakby we mnie wszystko zamarzło (...)."

              Powyższe wypowiedzi dziewcząt w sposób wymowny ukazują, jak ważna jest prawidłowa relacja w domu zarówno między dzieckiem a rodzicami, jak również między samymi małżonkami. Można także stwierdzić, iż nie tylko osoba cierpiąca na anoreksję potrzebuje pomocy, ale również cały system rodzinny.
              Psychologowie podkreślają znaczenie bezwarunkowej akceptacji w procesie wychowania w rodzinie, czyli przyjęcia dziecka i kochanie takim, jakim jest, z pewnymi wadami i ograniczeniami. Ponad to podkreślają, jak ważne jest okazywanie miłości. Warto pamiętać obcując z dziećmi, że czują one intuicyjnie miłość rodzicielską, ale mimo to potrzebują potwierdzenia tej miłości. Dziecko będzie czuło miłość rodzicielską podczas bliskiego kontaktu z rodzicami i dzięki możliwości bezpośredniego doświadczania miłości poprzez wspólne pieszczoty, zabawę i udział w życiu rodzinnym. Ponadto rodzice mogą wyrażać swoją akceptację dla dziecka poprzez szanowanie oryginalnych cech osobowościowych dziecka i pozwalając mu na działania, zdobywanie osobistych doświadczeń i korzystania z dostosowanej do jego wieku rozwojowego swobody. Umożliwia to wykształcenie się niezbędnego do prawidłowego funkcjonowania poczucia autonomii. Umiejętne prowadzenie dziecka i pomaganie mu w kształtowaniu własnej tożsamości jest niezbędne, pozwala również na prawidłowy rozwój samokontroli i socjalizacji przyszłego dorosłego.
              Warto pamiętać, że żadne zaburzenia (anoreksja, agresja itp.) nie rozwijają się nagle w okresie adolescencji, ich źródło tkwi już w okresie wczesnego dzieciństwa.

               


              przygotowała - Anna Radziszewska - psycholog

            • APTECZKA PIERWSZEJ POMOCY EMOCJONALNEJ

            • to program profilaktyki uniwersalnej i promocji zdrowia realizowane w naszej placówce.

              Gdy coś nam dolega sięgamy do apteczki pierwszej pomocy medycznej. A jak możemy pomóc sobie lub komuś, kto czuje się zraniony, czy przeżywa trudne momenty?

              Podczas spotkań wspólnie z uczniami zastanawiamy się, co jest ważne dla zdrowia emocjonalnego i dobrego funkcjonowania, dzieci tworzą i wyposażają swoje Apteczki. Uczymy dzieci optymizmu i radzenia sobie z przeciwnościami.

               

              Realizujemy zajęcia omawiając następujące zagadnienia:

              1. Apteczka skarbów - jak leczyć rany duszy?

              2. Optymizm - myśl pozytywnie, wtedy jest łatwiej!

              3. Przyjaźń - okazuj miłość i przyjaźń!

              4. Kreatywność - ucz się całe życie, odkrywaj i wzmacniaj swoje talenty!

              5. Wytrwałość - nie poddawaj się, sukces w życiu to bieg na długi dystans!

              6. Zdrowie fizyczne - dbaj o zdrowie i ćwicz codziennie – to poprawia samopoczucie!

              7. Szczerość - nie komplikuj niepotrzebnie swojego życia!

              8. Życzliwość - próbuj zrozumieć i wspierać innych!

              9. Wdzięczność - okazuj wdzięczność za wszystko, co cię spotyka!

              10. Marzenia - wyznaczaj sobie cele i podążaj za marzeniami!

               

              Celem programu APTECZKA PIERWSZEJ POMOCY EMOCJONALNEJ jest rozwijanie w dzieciach podstawowych umiejętności społecznych i emocjonalnych oraz przygotowanie do radzenia sobie z trudnościami. Korzystając z założeń psychologii pozytywnej, sformułowanych przez amerykańskiego psychologa Martina E. P. Seligmana, przyjęto, że optymizmu można się nauczyć, a postawa optymizmu może prowadzić do szczęśliwego i satysfakcjonującego życia.

              Realizacja programu powinna przyczynić się do rozwijania w dzieciach umiejętności radzenia sobie ze stresem i trudnościami poprzez budowanie pozytywnych przekonań, wiary w siebie i zrozumienia dla innych.

              Apteczka Pierwszej Pomocy Emocjonalnej jest potrzebna, by pomóc nie tylko leczyć rany duszy, ale również by odzyskać dobry humor, nadzieję i nabywać odporność psychiczną. Chcemy uczyć dzieci optymizmu, wiary we własne siły i umiejętności radzenia sobie z trudnościami.

              W naszej szkole przeszkolonym realizatorem rekomendowanego programu jest pedagog szkolny Bogumiła Górecka-Kijak, od grudnia projekt zostanie realizowany w naszej szkole.

          • BEZPIECZNE FERIE PORADNIK DLA RODZICÓW



          • W okresie ferii zimowych wzrasta zagrożenie bezpieczeństwa dzieci i młodzieży. 

            Brak właściwej opieki ze strony rodziców, opiekunów i organizatorów zimowego wypoczynku może być przyczyną wielu tragicznych wypadków, a także przestępstw i wykroczeń popełnianych przez  nieletnich               i na ich szkodę. 

            Policjanci jak co roku prowadzą działania „bezpieczne ferie”, których celem jest:

            -Ograniczenie negatywnych zdarzeń z udziałem dzieci i młodzieży, a w szczególności wypadków komunikacyjnych, zdarzeń związanych z zimowym wypoczynkiem, zagrożeń ze strony zwierząt oraz wynikających kontaktów z osobami obcymi,
            -Zapewnienie korzystającym z różnych form wypoczynku warunków do bezpiecznego spędzania czasu wolnego,
            -Ograniczenie ryzyka stania się dzieci ofiarami przestępstw i wykroczeń,
            -Wyposażenie dzieci i młodzieży w sposoby radzenia sobie w sytuacjach  zagrożenia,
            -Rozwijanie u dzieci i młodzieży postawy odpowiedzialności za bezpieczeństwo własne i innych,
            -Podniesienie świadomości społecznej osób dorosłych na rzecz zwiększenia odpowiedzialności za bezpieczeństwo dzieci.

             

            Jeżeli dzieci w czasie ferii pozostają w domu, to na czas nieobecności dorosłych domowników konieczne jest:

            -zapewnienie opieki przez osoby zaufane,
            -pozostawienie przy telefonie numerów do opiekunów lub osób zaufanych oraz numerów alarmowych:               997 - policja, 998 - straż pożarna, 999 - pogotowie ratunkowe,
            -przekazanie zaufanym sąsiadom kluczy do domu na wypadek potrzeby udzielenia pomocy, np. otworzenia drzwi w przypadku pożaru lub wzywania pomocy przez dziecko z mieszkania,
            -wyrobienie u dzieci nawyku zamykania drzwi od wewnątrz,
            -bezwzględne zakazanie wpuszczania osób nieznajomych.

            Należy dziecko nauczyć, aby :

            -nie opowiadało o wyposażeniu domu, zasobach rodziny i ich stanie majątkowym,
            -klucze do mieszkania nosiło zawsze dobrze zabezpieczone pod odzieżą i nie podawało nikomu adresu zamieszkania,
            -nie ulegało namowom osób nieznajomych, aby wprowadzić je do mieszkania pod pozorem np. przekazania rodzicom rzeczy lub dokumentów,
            -nie przebywało w miejscach grupowania się osób palących papierosy lub spożywających napoje alkoholowe,
            -nie wsiadało do samochodów osób nieznajomych,
            -nie nawiązywało kontaktów z osobami nieznajomymi proponującymi słodycze, poczęstunek w jakimś barze, spacer w miejsca ustronne lub zapraszającymi do swoich mieszkań,
            -nie przyjmowało na przechowanie żadnych przedmiotów od osób nieznajomych (mogą pochodzić z przestępstwa).

            Pamiętajmy też, że zabawy w czasie zimowych ferii będą bezpieczne, gdy odbywać będą się na lodowiskach przyszkolnych czy osiedlowych oraz górkach specjalnie do tego przygotowanych. Akweny wodne, górki w okolicy dróg, przejazdów kolejowych, torowisk czy zbiorników wodnych są bardzo niebezpieczne. Pilnujmy, by nasze dzieci korzystały tylko z bezpiecznych, specjalnie przygotowanych i wydzielonych miejsc zabaw.

            Dziecko w czasie pobytu na zimowisku powinno czuć się swobodnie i bezpiecznie.                                       Aby zapewnić mu te warunki, należy wyposażyć je w:

            -telefon lub kartę telefoniczną, ułatwiającą kontakt z rodzicami lub opiekunami,
            -informację z danymi dziecka oraz adresem i numerem telefonu zimowiska,
            -niezbędną ilość pieniędzy.

            Wyposażenie dzieci w wartościowe przedmioty, np.: telefony komórkowe, MP 3,  złotą biżuterię, markową odzież i buty oraz znaczne sumy pieniędzy może narazić je  na kradzież lub rozbój.

            Przed feriami przypominamy podstawowe zasady poruszania się pieszych po drogach                                   w warunkach złej widoczności oraz gdy drogi są śliskie i zaśnieżone:

            -należy mieć świadomość, że piesi o zmroku, a także w dzień, gdy pada deszcz lub śnieg, są przez kierowców gorzej dostrzegani,
            -przechodzenie przez ulicę w czasie złej widoczności powinno być wykonywane przez dziecko ze szczególną ostrożnością, nawet na oznakowanym przejściu dla pieszych, czy przy zapalonym zielonym świetle dla ruchu pieszego

            Apel policji do rodziców!

            Łatwowierność i naiwność dzieci to często przyczyny kłopotów. Musicie Państwo zrobić wszystko,        aby Wasze dzieci były zawsze bezpieczne.

            Prosimy zapoznać się z naszymi radami:
            -Nie wsiadaj do windy z osobą obcą, zaczekaj na kogoś znajomego
            - Dajcie dziecku przykład prawidłowego postępowania w każdej sytuacji,
            - Nauczcie ich bezpiecznych zabaw,
            - Nie pozwólcie dzieciom opowiadać komukolwiek o Waszej sytuacji materialnej,
            - Nauczcie dzieci bezpiecznego poruszania się po drogach,
            - Starannie wybierajcie im najbardziej bezpieczną drogę do szkoły,
            - Zabrońcie dzieciom wpuszczania do domu obcych podczas Waszej nieobecności.

            Ważne!!!
            Nigdy nie należy lekceważyć żadnych problemów dzieci!!!

            Dla zapewnienia dziecku bezpieczeństwa, należy:
            - Poprosić sąsiadów o zwrócenie uwagi na obcych, którzy pojawili się w pobliżu domu
            - Często telefonować do domu, aby dzieci nie czuły się samotne
            - Zadbać o odpowiednie zabezpieczenie instalacji elektrycznej, wodnej i gazowej
            - Schować w domu lekarstwa, aby dzieci omyłkowo ich nie zażyły
            - Zamontować w drzwiach odpowiednie zamki, które uchronią przed włamaniem
            - Zapewnić naszym maluchom odpowiednie miejsce do zabawy

             

            Główna Komenda Policji

             

            Ponadto WSSE radzi, by rodzice wnikliwie zapoznali się z ofertą organizatora

             - rejestracja w kuratorium, wyżywienie, kwalifikacje kadry, zabezpieczenie opieki medycznej. Ponadto nie można zapomnieć o przekazaniu organizatorowi ważnych informacji dotyczących dziecka tj. przyjmowane leki, alergie itp. Ważne jest również by rodzic dokładnie wypełnił kartę kwalifikacyjną uczestnika wypoczynku - dokładne dane adresowe, telefony kontaktowe. WSSE przypomina, iż problemy związane z sytuacjami zagrażającymi bezpieczeństwu i zdrowiu dzieci i młodzieży w miejscu wypoczynku należy zgłaszać do właściwych terenowo stacji sanitarno-epidemiologicznych. Szczegółowe dane dot. organizatorów, miejsc wypoczynku można znaleźć na stronie www.wypoczynek.men.gov.pl

            Polecane serwisy

            Planując zimowy odpoczynek, warto zapoznać się z informacjami przygotowanymi przez różne służby i instytucje publiczne. Zachęcamy do odwiedzenia następujących stron i serwisów internetowych:

            ·         Bezpiecznie na stoku – na stronie można znaleźć m.in. kodeks narciarski dla najmłodszych, użyteczne porady i wskazówki, komiksy i materiały do pobrania.

            ·         Ostrożnie na lodzie – informacja o zagrożeniach związanych z zamarzniętymi zbiornikami wodnymi.

            ·         Bezpieczne poruszanie się po górach – materiały informacyjne Grupy Karkonoskiej Górskiego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego.

            ·         Akademia Górska TOPR – filmy i materiały informacyjne Tatrzańskiego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego.

            Wypoczynek za granicą

            Podczas planowania wyjazdów zagranicznych konieczne jest bieżące śledzenie informacji zamieszczanych na stronie internetowej Ministerstwa Spraw Zagranicznych, szczególnie w zakładce Informacje dla podróżujących.

            Wszystkie osoby, które planują wyjazd zagraniczny, zachęcamy do pobrania aplikacji Polak za granicą. To sprawdzone źródło informacji w podróży, w którym można znaleźć m.in. kontakty do polskich placówek zagranicznych.

          •                          "KRYZYSOWNIK"                                  


          •                             


            „Kryzysownik’’ to przewodnik po dostępnych formach wsparcia w zakresie zdrowia psychicznego.

            W Kryzysowniku znajdziecie Państwo m.in.:

            * 10 sposobów dbania o siebie,

            * pomysły dotyczące budowania relacji z dziećmi,

            * krótkie wskazówki jak rozpoznać sygnały nadchodzącego kryzysu psychicznego,

            * w jaki sposób towarzyszyć osobie cierpiącej oraz dokąd zwrócić się o pomoc.

            Poradnik przygotował Regionalny Ośrodek Polityki Społecznej we współpracy ze Stowarzyszeniem Osób i Rodzin na Rzecz Zdrowia Psychicznego „Zrozumieć i Pomóc”.

             link do pobrania Kryzysownika: 

            https://rops.poznan.pl/wp-content/uploads/2021/10/ROPS_Kryzysownik_wersja_mobilna.pdf



          •                                                     

                

            Nastolatek pod presją

            Momenty przełomowe w życiu – wybór szkoły średniej, matura, studia, zaręczyny, ślub, ciąża, nowa praca – łatwo stają się przedmiotem wręcz publicznej dyskusji. Łatwo przypomnieć sobie wydarzenie, stresujące i trudne – np. wybór kierunku dalszej nauki, które szeroko omawiała nasza rodzina, przyjaciele, znajomi, sąsiedzi, a  nawet mniej poinformowane osoby, jak ekspedient w osiedlowym sklepie. Gdy stoimy przed decyzją, wyborem – w zasadzie jakimkolwiek, który przyniesie długofalowe skutki, zawsze znajdą się doradcy, którzy przedstawią nam własne wizje, argumenty za i przeciw, tragiczne skutki pomyłek.

            ,,Czy już wybrałeś liceum?”, ,,zastanów się nad technikum, warto mieć fach w ręku”, ,,a jakie oceny trzeba mieć, żeby się do tej szkoły dostać?”, ,,tyle osób w roczniku, może ci się nie udać, lepiej wybierz jakąś inną szkołę” – słyszą czternasto i piętnastolatkowie na każdym kroku. ,,Dobre liceum” może stać się nie okazją do zdobycia solidnych podstaw edukacyjnych, ale batem, popędzającym nastolatka do nauki, wyciągania ocen na lepsze, szukania okazji, by zdobyć przynajmniej kilka punktów więcej. A co za tym idzie – źródłem stresu, napięcia, niechęci, niepewności, złości.

            Kim jestem? Co chcę robić?

            Okres nastoletni to czas intensywnego kształtowania własnej tożsamości. Szukania odpowiedzi na trudne pytania, często dla dorosłych brzmiące wzniośle i pompatycznie. Jaki jestem, jaki chcę być, jak mnie widzą inni, czy jestem atrakcyjny, czy mam w sobie coś wyjątkowego, czy coś osiągnę, jaka jest moja orientacja seksualna, w co wierzę – pytajniki mnożą się bez końca. Dla piętnastolatka myślenie o sobie jest tak zmienne, że trudno cokolwiek budować na jego podstawie. Poczucie własnej wartości, własnej skuteczności, wiara w umiejętności są na etapie dorastania kruche, zależne od zewnętrznej oceny. Krytyka innych w tym okresie przyjmowana jest z ogromną mocą, a reakcją na nią intensywniejsza, niż kiedykolwiek. Szaleństwem wydawałoby się w tak dynamicznym okresie decydować o tym, co będzie się robiło w życiu i planować dalszą edukację. A jednak – to nieuniknione.

             

             

             

            Wspierając jeża

            Wielu rodziców opisuje swoje nastoletnie dziecko tak, jakby nieustannie było najeżone, gotowe do słownej walki, drażliwe. Pojawiają się komentarze ,,żyje z dnia na dzień”, ,,nic nie planuje”, ,,traktuje dom, jak hotel”, ,,na niczym mu nie zależy”. Tego typu obserwacje potwierdzają jedno – dziecko jest w okresie adaptacji do nowych warunków, które niesie ze sobą dorastanie. Żyjemy z dnia na dzień wtedy, gdy wiele wokół nas lub w nas samych się zmienia – to naturalny mechanizm pojawiający się w sytuacjach destabilizacji. Jednak w tym czasie trudności w komunikacji z dzieckiem często stają się pretekstem do wzmożenia kontroli – pilnowania ocen, zachęcania do poprawiania tych, z których rodzic jest niezadowolony, nakładania przeróżnych konsekwencji. Znikają z pokoju telefon, tablet, komputer. Dziecko powinno się skupić na nauce, żeby mogło dostać się do ,,dobrej szkoły”, która będzie trampoliną na ,,dobre studia”. Mimo dobrych intencji rodziców – próbujących uchronić młodego człowieka przed poczuciem porażki, czy trudem znalezienia pracy – wcale nie poprawia się funkcjonowanie ich dziecka. Konflikt międzypokoleniowy tylko się pogłębia.

            Presja nie jest zachętą

            Dorośli stosują nacisk zazwyczaj wtedy, gdy nie rozumieją zachowania swoich dzieci. Chcąc zmobilizować nastolatka do nauki, naciskają i kontrolują go. Podkreślają długofalowe skutki dzisiejszych zaniedbań – ,,jeśli chcesz się dostać do mat-fizu, musisz koniecznie poprawić matematykę, z takimi ocenami nie ma szans”. Już w szóstej, siódmej klasie zaczynają się rozmowy o szkole średniej. ,,Przecież to tylko dwa lata, już teraz trzeba wybrać najważniejsze przedmioty. Dla czternastolatka dwa lata to 1/7 jego życia. Przeraźliwie długi odcinek czasu, jawiący się jako pasmo nieprzewidywalnych zupełnie zdarzeń, ciągłych zwrotów akcji. Presja dorosłych nie wzmacnia wewnętrznej motywacji dziecka – pomaga się jedynie rozwinąć lękom, poczuciu niepewności, niskiej wiary we własną skuteczność i sprawczość. Gdy naciskamy na kogoś, dajemy mu silne odczucie, że jest w naszych oczach nieporadny, niezdolny do samodzielnego podejmowania decyzji we własnym tempie. Presja bardzo mocno konfrontuje dziecko z jego deficytami – wytykając, co dziecko robi źle i mówiąc, jak ma zrobić to lepiej, pogłębiamy to, co w dorastaniu jest bardzo trudne – poczucie, że jest się zależnym i słabym.

            W gabinecie psychologa pojawia się coraz więcej nastolatków, którzy zgłaszają nagłe, niezrozumiałe dla nich ataki paniki, obniżony nastrój, myśli rezygnacyjne, czy nawet samobójcze. Częstym tematem rozmów z psychologiem jest poczucie pustki, osamotnienia, braku zrozumienia, negatywny obraz samego siebie. Zaopiekowanie się emocjami dziecka na tym etapie życia może być zdecydowanie ważniejsze, niż jego wyniki w nauce. Zwłaszcza, że zdrowie psychiczne i wsparcie emocjonalne w oczywisty sposób przekładają się na sukcesy edukacyjne.

            Dorosły towarzysz nastoletnich dylematów

            Na tym etapie życia pojawia się tak wiele wątpliwości, że planowanie przyszłości jest właściwie mało możliwe. Co nie znaczy, że nie pojawiają się wyobrażenia i fantazje na temat własnej dorosłości. I być może tu jest klucz do pozytywnego i konstruktywnego wsparcia nastolatka – nie poprzez presję, ale poprzez towarzyszenie w poszukiwaniach. Częstym zachowaniem dorosłego jest szybkie urealnianie marzeń kilkunastolatka. ,,Myślałem o byciu kucharzem” szybko się zderza z ,,przecież ty ledwo jajecznicę umiesz zrobić”, ,,może bym poszedł do szkoły morskiej” – ,,ty, z taką słabą orientacją w terenie”. A jednocześnie chcemy, by młody człowiek rozmawiał z nami o jego planach, marzeniach. Niestety nie tędy droga.  Często zapominamy, jak ważna okresie dorastania jest grupa rówieśnicza i piętnujemy dziecko za to, że podejmuje decyzje takie, jak jego przyjaciele – na pierwszy plan wyłaniając chęć bycia w grupie, nie realizację własnych chęci. Nie ma sensu karać nastolatka za jego rozwojową potrzebę – bycia jak najbliżej z równolatkami, życia życiem grupy.

            Zmiana jedyną stałością

            Znany tekst ,,i tak ci się zmieni jeszcze milion razy” lepiej mieć w głowie, niż na języku. Bo rzeczywiście – marzenia są zmienne, zależne od chwili. Ale dają poczucie, że wiele jest możliwe. Dobrze by było po prostu zapytać, co w tym zawodzie pociąga nastolatka, jak spróbować, czy to mu rzeczywiście odpowiada. Wiara dorosłych w dzieci daje solidne podstawy do wiary w siebie. Podkreślanie umiejętności dziecka, jego zasobów, np. niezależności, elastyczności, komunikatywności, samodzielności sprawia, że chęć rozwijania się rośnie.

            Jak rozmawiać, by nie oceniać

            Poczucie bycia ocenianym przez innych skutecznie zamyka możliwość dialogu. Dorośli czasem potrafią sobie poradzić z oceną innych – obśmiać raniący komentarz, zbudować do niego dystans, zracjonalizować go, obronić się. Nastolatki bywają w sytuacji oceny zupełnie bezbronne. Dlatego warto unikać nawet niewinnych komentarzy, które jakoś by mogły być odebrane przez siódmoklasistę w kategoriach krytyki. ,,Co to za oceny” , ,,chyba zleciałeś ze średniej, nie idzie ci nauka”, ,,zamiast ciągle siedzieć w telefonie, byś się pouczył, leniuchu” etc. – wszystkie podobne do tych komentarze nie pomogą zbudować relacji zaufania i bezpieczeństwa. Lepiej ciepło i sympatycznie nazwać to, co się widzi i zobaczyć, czy dziecko podejmie rozmowę:

            • Wydaje mi się, że czymś się martwisz. Dużo siedzisz ostatnio sam.
            • Jakoś chyba trudniej ci idzie nauka? Czujesz się zbyt zmęczony? A może coś się dzieje stresującego?

            Jeśli nie zobaczymy od razu chęci do rozmowy, to nie znaczy, że komunikat nie był ważny. Czasem potrzeba czasu, by w dorastającym umyśle pojawiła się myśl, że dorosły coś zauważa i w zasadzie oferuje pomoc. Już samo bycie widzianym daje wsparcie – nawet jeśli nie skorzystamy z niego aktywnie i bezpośrednio.

            Twój wybór jest ważny

            Zarówno nauczyciele, jak i rodzice chcieliby, żeby dzieci podejmowały dobre decyzje – uczyły się konsekwencji swoich wyborów, potrafiły rozważyć zyski i straty, które niesie każda z opcji. By szukały sposobów na to, by ich cele były realne i by miały wszystko, co potrzebne, by je spełnić. Niestety na poziomie chęci często się kończy – dorośli najchętniej wybierają za dzieci. Mając silne przekonanie, że wiedzą lepiej i znają dziecko, albo sami narzucają wybór, albo tak kierują dzieckiem, by wybrało ,,słusznie”. Robią to zazwyczaj z troski i lęku o dziecko, co jednak nie do końca jest usprawiedliwieniem. Piętnastolatek wybierający szkołę średnią ma pierwszą możliwość wyboru swojej drogi. Pierwszą możliwość popełnienia ważnego błędu i nauki, jakie są jego konsekwencje. Jeśli mają całe życie dokonywać różnych wyborów, to kiedy mają właściwie zacząć się tego uczyć? Może to jednak dobry moment?

            Każdy wybór jest dobry, bo jest twój

            Rozmawiając z nastolatkiem o tym, że może wybrać różne opcje, a każda przyniesie zarówno jakieś korzyści (np. będą w tej szkole znajomi, jest blisko, profile klas są ciekawe), jak i jakieś straty (np. dalekie dojazdy, ograniczenie w programie nauczania, dłuższy czas edukacji etc.), pomagamy znormalizować stresującą sytuację. Warto spróbować pokazać, że to naturalna kolei rzeczy i że wybór liceum nie determinuje całej przyszłości – cokolwiek dziecko nie wybierze, da sobie radę i na pewno coś dobrego wyniesie z tego doświadczenia. A przecież zawsze można spróbować zmienić klasę, szkołę, jeśli wybór okaże się nietrafiony.  Nastolatki są w stanie już dość realnie ocenić to, czy muszą poprawić oceny, czy nie – na tym nie warto się skupiać, wprowadzając tym samym stres i poczucie presji.  

            Zmieniasz się, więc i zmieniasz plany

            Kilkunastolatkom brakuje psychoedukacji na temat ich funkcjonowania psychofizycznego – często nie rozumieją przemian, jakie się w nich dokonują, reagują na nie lękiem, stresem. Być może wspierające okaże się nazwanie, że czas dorastania jest pełen zmian i że nie ma nic złego w zmianie planów, zainteresowań, marzeń. Trudno zachować stałość przekonań i wartości, gdy się jest w ciągłym, intensywnym procesie dojrzewania. Warto o tym pamiętać i rozmawiać.

            Poniżej prezentację dotycząca presji jakiej podlegają współcześni nastolatkowie.


        • GDY DZIECKO KŁAMIE …

          Odkrycie, że dziecko kłamie budzi w dorosłych niepokój i zmusza do zastanowienia się nad tym, co powoduje mówienie nieprawdy. Rozważamy czy to wpływ niewłaściwych metod wychowawczych? A może zły wpływ środowiska, w którym dziecko przebywa? Szukamy odpowiedzi na pytanie czemu służą te kłamstwa? Próbujemy znaleźć sposoby by pomóc dziecku, aby więcej nie kłamało.

          Poruszając temat kłamstwa konieczne jest rozróżnienie kłamstwa pozornego i kłamstwa rozmyślnego.

          Kłamstwo pozorne – to mówienie nieprawdy bez zamiaru wprowadzenia kogoś w błąd. Są to kłamstwa typowe dla dzieci młodszych, szczególnie obfituje w nie wiek przedszkolny. Dziecko opowiada rozmaite przygody, które są wytworem jego wyobraźni. Ich źródłem jest duża sugestywność dziecka oraz kłopoty z odróżnieniem tego, co realne, od tego, co fantastyczne. Dziecko często przyjmuje za własne spostrzeżenia innych.

          Kłamstwo rozmyślne – to mówienie nieprawdy celem wprowadzenia kogoś w błąd. Powodem takiego kłamstwa może być:

          • lęk przed karą za to, co dziecko zrobiło;
          • uchylanie się od obowiązków;
          • własne korzyści;
          • zaimponowanie innym;
          • obawa przed ośmieszeniem (u starszych dzieci);
          • obawa przed zranieniem kogoś.

          Kłamstwo rozmyślne może pojawić się już u 3-letniego dziecka. Są one bardzo naiwne, najczęściej spowodowane chęcią uniknięcia przykrości i kary. Aby jednak mówić
          o rzeczywiście rozmyślnym kłamstwie, dziecko musi osiągnąć odpowiedni poziom rozwoju umysłowego, emocjonalnego, społecznego oraz moralnego. Mówienie nieprawdy jest wtedy celowe, świadome i służy dziecku dla osiągnięcia z góry ustalonego przez nie celu. Dziecko kłamie, choć wie, że jest to złe i sprawia innym przykrość.

          Właściwe zareagowanie na kłamstwo dziecka wymaga od rodzica poprawnego rozpoznania, z jakim kłamstwem mamy do czynienia: z rozmyślnym czy z pozornym.

          Jeśli jest to kłamstwo pozorne (fantazjowanie, konfabulacje) dziecko nie powinno być za nie karane, krytykowane czy wyśmiewane. Dobrze jest je pochwalić za pomysłowość, za fantazję, wyobraźnię, ale jednocześnie pomóc w realnej ocenie czy to, o czym mówi może się zdarzyć naprawdę. Dobrze jest porozmawiać o tym, gdzie widziało taką sytuację, czy może było to zdarzenie z bajki, oglądanego filmu, a może miało taki sen, może ktoś mu o tym opowiedział? Taką rozmowę korzystnie jest zakończyć wspólnym ustaleniem, co mogłoby wydarzyć się rzeczywiście. Dziecięce fantazjowanie i konfabulacje mogą przerodzić się
          w kłamstwo rozmyślne, gdy będziemy utwierdzać dziecko w przekonaniu, że wierzymy we wszystko to, co ono opowiada. Kłamstwa pozorne prawie zupełnie mijają wraz z wiekiem
          i rozwojem dziecka.

          Jeśli dziecko kłamie rozmyślnie zanim zareagujemy dobrze jest zastanowić się, dlaczego skłamało. Jeśli kłamie, bo boi się konsekwencji jakie spodziewa się ponieść za swoje niewłaściwe zachowanie, to jako rodzice powinniśmy rozważyć czy stosowane przez nas konsekwencje są adekwatne i czy właściwie doceniamy mówienie prawdy. Czy nie jest tak, że dziecko tak za przyznanie się do winy, jak i za kłamstwo zostaje tak samo potraktowane
          i poniesie te same konsekwencje? Jak doceniamy prawdę? Czy przyznanie się do prawdy powinno być zwolnieniem z poniesienia konsekwencji? Oczywiście, że NIE! Natomiast ważne jest, by dziecko zostało pochwalenie za odwagę przyznania się i powiedzenia prawdy. Następnie ustalamy z nim, jak może naprawić to, co zrobiło źle i to będą naturalne konsekwencje  jakie poniesie (bezpośrednio związane z daną sytuacją). Np. Dziecko obraziło kolegę w szkole, przyznaje się do tego. Ustalamy, że przeprosi kolegę następnego dnia
          w szkole i robi to w naszej obecności czy w obecności nauczyciela. Konsekwencje naturalne
          i logicznie związane z daną sytuacją uczą ponoszenia odpowiedzialności za swoje zachowanie (rozlałeś coś to trzeba to wytrzeć, zabrałeś coś bez pozwolenia, to musisz to oddać
          i przeprosić, zniszczyłeś rzecz należącą do innej osoby, to musisz wyrównać stratę – odkupić lub oddać swoją, obraziłeś kogoś czy uderzyłeś, to należy teraz przeprosić, nie wykonałeś swoich obowiązków w wyznaczonym czasie, to teraz zamiast się bawić, grać czy oglądać musisz je wykonać, itp.).

          Jeśli dziecko kłamie, by uchylić się od obowiązków, należy rozważyć, dlaczego to robi. Czy może ma ich za dużo, a może są dla niego za trudne?  Może nie jest przyzwyczajone do ich wykonywania, bo dotąd nie wymagaliśmy tego od niego? Może potrzebuje naszej pomocy
          i stopniowego przyzwyczajenia do wypełniania obowiązków? Tu ważna jest nasza konsekwencja, jasne stawianie wymagań i chwalenie za dobrze wykonane obowiązki. Nic tak nie mobilizuje do działania jak dobra pochwała.

          Jeśli dziecko kłamie, by zaimponować innym może to być sygnał, że czegoś mu brakuje, że czuje się niedoceniane, odrzucone przez otoczenie. W takich sytuacjach dobrze otoczyć dziecko większym zainteresowaniem, zadbać o bliski kontakt emocjonalny. Istotne może być spędzanie z nim więcej czasu, pomoc mu w pokonywaniu trudności, na jakie napotyka
          w relacjach z innymi. Warto pomóc dziecku odkryć jego indywidualne zdolności, zainteresowania, mocne strony oraz zadbać o ich rozwijanie. To one mogą pomóc dziecku wykazać się w grupie, zdobyć uznanie innych. Samą krytyką kłamstwa, karaniem
          i konsekwencjami nie zaspokoimy jego potrzeb emocjonalnych i potrzeby  bycia w centrum uwagi innych.

          Dziecko może kłamać z obawy przed ośmieszeniem. Ten typ kłamstwa zdarza się częściej dzieciom starszym, młodzieży czy dorosłym. Trudno się przyznać przed innymi, że czegoś nie wiemy, że czegoś nie robiliśmy jeszcze nigdy, że mamy inne zdanie, inne poglądy czy wartości. Tu warto się zastanowić nad tym, jak my dorośli zachowujemy się w takich sytuacjach? Jeśli jako rodzice w obecności dziecka zdobędziemy się na mówienie o własnych słabościach, błędach, niedociągnięciach, braku wiedzy na różne tematy wtedy i jemu będzie łatwiej nauczyć się takiej postawy. Rozmawiając warto szanować zdanie innych, uczyć dziecko wyrażania własnego zdania, mówienia o wartościach, ideałach bez krytykowania czy wyśmiewania innych.

          Bywa i tak, że człowiek kłamie by nie zranić „szczerą prawdą” drugiej osoby – ten typ kłamstwa częściej występuje u ludzi dorosłych. Zdarza się, że zatajamy prawdziwy stan zdrowia człowieka, by ten się nie załamał. Bywa, że wypowiadamy komplementy dotyczące jakiejś osoby, choć w rzeczywistości myślimy o niej inaczej, by coś od niej uzyskać. Nie przekazujemy prawdziwych wiadomości na jakiś temat, by kogoś nie zranić. Tu rodzi się pytanie czy taką postawą umacniamy dobre relacje międzyludzkie czy może je psujemy? Czy w takim sytuacjach nie lepiej byłoby pomilczeć, zamiast mówić nieprawdę? Pobyć z drugim człowiekiem w trudnych dla niego chwilach, zamiast oszukiwać go, że nic złego mu nie grozi? Pomóc w rozwiązaniu trudności zamiast im zaprzeczać?

          Od czego zależy to, że jedne dzieci kłamią więcej, a inne mniej?

          Nasilenie kłamstw pozornych mocno zależy od wrażliwości dziecka, jego wyobraźni, ciekawości poznawczej. Kłamstwa pozorne z wiekiem i rozwojem umysłowym dziecka maleją. Jeśli utrzymują się dłużej mogą sugerować słabszy rozwój dziecka, zaburzenia emocjonalne, błędy wychowawcze. Te kłamstwa mogą przerodzić się w kłamstwa rozmyślne, by zaimponować innymi czy zwrócić na siebie uwagę. Nasza reakcja na kłamstwa pozorne może pomóc dziecku z nich wyrosnąć lub może utrwalić postawę wprowadzania innych
          w błąd.

          Warto pamiętać, że dziecko uczy się kłamać rozmyślnie od dorosłych. Na ile my mówimy prawdę, jesteśmy szczerzy, na tyle cechy te będą szanowały nasze dzieci. Jeśli od najwcześniejszych lat uczymy dziecko mówić prawdę i doceniamy ją to rzadziej będzie ono kłamało. Jeśli słuchamy, co dziecko ma do powiedzenia, otwarcie rozmawiamy o wszystkich sprawach, tłumaczymy, wyjaśniamy, jasno przekazujemy wartości i normy moralne to stwarzamy dobry grunt do kształtowania u dziecka prawdomówności. Gdy koncentrujemy się tylko na wymaganiach, rygorze i karaniu tworzymy grunt sprzyjający rozwijaniu się kłamstw z obawy przed karą.

          Nasilenie kłamstw może też wiązać się z oddziaływaniem innych grup społecznych, np. rówieśniczych. Jeśli dziecko przebywa w grupie, gdzie kłamstwo i oszukiwanie innych jest cenione i decyduje o prestiżu członka grupy, wówczas będzie częściej kłamało. Bywa i tak, że gdy zabraniamy dziecku kontaktów z rówieśnikami to ucieka się ono do kłamstwa by móc przebywać wśród innych. Mówienie nieprawdy nasila się u dzieci, gdy znajdują się
          w trudnych dla nich sytuacjach, z którymi nie umieją sobie poradzić. Gdy doświadczają  trudności szkolnych, trudnych sytuacji rodzinnych, odrzucenia, czy są psychicznie lub fizycznie krzywdzone a boją się o tym powiedzieć.

          Na zakończenie – pamiętajmy, że każda sytuacja, w której dziecko kłamie wymaga najpierw refleksji dorosłych dlaczego kłamie, a potem przemyślanej reakcji. Takiej reakcji, która nauczy dziecko, że warto mówić prawdę.

           

          Opracowała: Elżbieta Wzorek, psycholog

           

        • 💭 "Nienawidzę cię!"

          💥 "Najgłupsza mama!"

          💥 "Idź sobie!"

          💣 "Już nie jesteś super mama!"

          Takie słowa trafiają nas, dorosłych prosto w serce. Chociaż wiemy, że są wypowiadane w emocjach to i tak trudno nam zachować spokój...

          I dlatego dziś, kilka skutecznych wskazówek, jak zareagować w inny sposób.

          Zerknij!

                     

                                  

                            

                           

                           

                           

                           

                           

                           

                           

                           




                

        • Sezon nowości w pełni. Rower, hulajnoga, rolki, piłka. Snujecie fantazje o rodzinnych wycieczkach i wspólnych aktywnościach. Wszystko macie już zaplanowane, wiecie jak to będzie, no chyba, że... macie dziecko z podwyższonym poziomem lęku, krytyczne wobec siebie, wrażliwe itd. itd.

          Jak wesprzeć dzieci, kiedy myślą o sobie źle i nie radzą sobie z porażkami?

          Jak towarzyszyć im, kiedy próbują, rezygnują, doświadczają rozczarowań i zmagają się z samymi sobą?

                

                                                                             

                           

                                          

                                                                           

                                    

                                                             

          •       8  LUTEGO OBCHODZIMY DZIEŃ BEZPIECZNEGO                                        INTERNETU

          •                                                     

            Dzień ten jest obchodzony z inicjatywy Komisji Europejskiej już od 2004 roku. 

            Organizatorem wydarzenia w Polsce od 2005 roku jest Polskie Centrum Programu Safer Internet. DBI ma na celu przede wszystkim inicjowanie i propagowanie działań na rzecz bezpiecznego dostępu dzieci i młodzieży do zasobów internetowych, zaznajomienie rodziców i nauczycieli z problematyką bezpieczeństwa online oraz promocję pozytywnego wykorzystywania internetu. 

            Obecnie z internetu korzysta już ponad połowa populacji na Ziemi.  Media społecznościowe, wyszukiwarka Google czy tworzenie/czytanie i oglądanie treści w Internecie to już nasza codzienność.  Tempo ogromu informacji i treści, które znajdują się w sieci może przytłoczyć nie tylko nas, ale przede wszystkim nasze dzieci. W gąszczu informacji dzieci mogą się zgubić i poza wartościowymi materiałami, mogą natknąć się na niewłaściwe treści, które mogą odbić się na ich psychice czy więziach społecznych. Takimi treściami są wulgaryzmy, wątpliwe porady, pornografia Nowe technologie i codzienne korzystanie z Internetu,
            w dobie nauczania zdalnego, to nasza codzienność. Internet ułatwia naukę, pozwala podtrzymać relacje
            z rówieśnikami, ale też zawiera szkodliwe treści. W artykule postaramy się zamieścić treści, szczególnie istotne
            w obchodach Dnia Bezpiecznego Internetu. Na końcu znajdą Państwo dodatkowe materiały, z którymi w naszej opinii warto się zapoznać.

             

             

             Bezpieczeństwo dzieci w internecie

            Na samym początku warto wspomnieć o bezpieczeństwie dzieci w sieci i pomyśleć nad wprowadzeniem zasad korzystania z internetu, a także z urządzeń cyfrowych. Na stronie dzieckowsieci.pl znajdą Państwo wiele przydatnych informacji. Warto zapoznać się ze wskazówkami dotyczącymi zasad. Poniżej krótkie ich omówienie:

             

            USTALENIE Z DZIECKIEM ZASAD KORZYSTANIA Z INTERNETU

            Warto z dziećmi ustalić zasady korzystania z internetu, które zapewnią im bezpieczeństwo. Zasady te powinny być dostosowane do wieku. W codziennej rozmowie starajmy się  przypominać o ustalonych zasadach, zachęcajmy dzieci do zadawania pytań, dzielenia się wątpliwościami. Warto pamiętać o takich aspektach, jak:

            - najmłodsze dzieci powinny korzystać jedynie z pozytywnych i bezpiecznych treści (strony, aplikacje, gry) wskazanych przez rodziców Warto też poruszyć z najmłodszymi aspekt niebezpiecznych treści i poprosić, by w razie zauważenia takich, zgłosiły się do nas;

            - czas korzystania z sieci powinien być ograniczony. Zaleca się, by  dzieci w wieku wczesnoszkolnym nie korzystały
            z urządzeń ekranowych dłużej niż 2 godziny dziennie, a starsze do 4 godzin dziennie. Dobrym pomysłem jest ustalenie dnia bez internetu;

            -dzieci nie powinny korzystać z urządzeń elektronicznych na 1-2h przed snem;

            -najmłodszym dzieciom warto towarzyszyć podczas korzystania z sieci, nie powinny one samodzielnie korzystać
            z portali społecznościowych czy wyszukiwarek. Z kolei jeśli dzieci są starsze warto, by rodzice mieli wgląd w ekran komputera czy urządzenia mobilnego, z którego dziecko korzysta;

            -dzieci nie powinny publikować samodzielnie w sieci treści, szczególnie prywatnych informacji, filmów, zdjęć. Warto poinformować dzieci o konsekwencjach umieszczania różnego rodzaju prywatnych informacji w internecie;

            -warto umówić się z dzieckiem, że za każdym razem kiedy trafi na nieodpowiednie treści lub cokolwiek innego je
            w sieci zaniepokoi, natychmiast nas o tym poinformuje. Kiedy dziecko powie nam o czymś, starajmy się podejść
            do sprawy spokojnie, bez obwiniania dziecka, tak by nie straciło do nas zaufania. Warto dziecko pochwalić
            za zgłoszenie i             wyjaśnić zaistniałą sytuację.

             

            UDOSTĘPNIANIE DZIECKU JEDYNIE POZYTYWNYCH I BEZPIECZNYCH TREŚCI

            Kontakt z nieodpowiednimi treściami, jak pornografia, przemoc czy wulgarne materiały, może mieć szkodliwy wpływ na dziecko. Odpowiednio dobrane przez rodzica/opiekuna treści czy aktywności online mogą pozytywnie wpłynąć
            na rozwój zarówno społeczny, emocjonalny jak i poznawczy dziecka.

             

            ROZMAWIAJMY Z DZIECKIEM O JEGO DOŚWIADCZENIACH W SIECI

            Rozmowa z dzieckiem daje mu poczucie bezpieczeństwa i poczucie zainteresowania. Na bieżąco można omawiać sytuacje ze świata wirtualnego i zorientować się, gdy coś jest nie tak.


            ZAINSTALOWANIE PROGRAMU DO KONTROLI RODZICIELSKIEJ

            W celu poprawy bezpieczeństwa dzieci korzystających z Internetu warto zainstalować na urządzeniach, z których korzystają, oprogramowanie do kontroli rodzicielskiej. Programy takie dają możliwość filtrowania treści, kontrolowania czasu i aktywności dziecka online itp.

            Powyższe zasady są tylko propozycją i oczywiście powinny być dostosowane do wieku dzieci. Nie muszą być zastosowane wszystkie razem – warto wybrać te, które dla nas i dla naszych dzieci będą z największą korzyścią. Więcej informacji nt. zasad znajdą Państwo na stronie dzieckowsieci.pl, a także na stronie https://www.domowezasadyekranowe.fdds.pl.

             

            Pozytywne wykorzystanie internetu

            Internet to nie tylko zagrożenia, konieczność kontroli i stałe dbanie o bezpieczeństwo. Warto podkreślić jego pozytywne aspekty, o których zapewne się wie, ale w ostatnich latach niewiele mówi. Z raportu przygotowanego przez NASK pt. „Nastolatki wobec Internetu 3.0” opublikowanego w 2017 roku wynika, że z Internetu korzystają prawie wszyscy młodzi ludzie. Trudno sobie wyobrazić w dzisiejszych czasach funkcjonowanie bez niego. Jakie korzyści czerpią z niego nasze dzieci?

             

            DOSTĘP DO INFORMACJI

            Dzieci, młodzież, ale również i my dorośli mamy niczym nieograniczony dostęp do informacji. W sieci znajdziemy mnóstwo wartościowych blogów, e-booków, audiobooków, filmów. Mając przy sobie smartfon, tablet czy komputer podłączony do internetu jesteśmy w stanie zdobyć informacje, które nas interesują, a także uczyć się nowych rzeczy.

             

            ROZWIJANIE ZAINTERESOWAŃ

            Rozwijanie zainteresowań, znalezienie hobby również jest możliwe przy wykorzystaniu internetu. W sieci znajdziemy mnóstwo blogów prowadzonych przez pasjonatów. Znajdziemy tam darmowe lekcje gry na instrumentach, lekcje języków obcych, kanały matematyczne, programy kulinarne czy tutoriale pozwalające wykonać dzieła rękodzielnicze. Dzieci mają możliwość przynależenia do hobbystycznych grup zainteresowań. 

             

            ROZWIJANIE KONTAKTÓW SPOŁECZNYCH

            W dobie pandemii i nauczania zdalnego internet umożliwia nam komunikację ze znajomymi, przyjaciółmi, rodziną. Oczywiście ten kontakt nie zastąpi kontaktu bezpośredniego, jednak może pomóc w zapobieganiu poczucia samotności, odizolowania. Dodatkowo młodzi ludzie mają możliwość poznania innych osób na grupach dyskusyjnych, które mają podobne pasje i zainteresowania.

             

            ZWIĘKSZONE POCZUCIE BEZPIECZEŃSTWA

            Urządzenia elektroniczne z dostępem do internetu powodują wzrost poczucia bezpieczeństwa u niektórych użytkowników. Wynika to z nieograniczonego dostępu do informacji oraz możliwością sięgnięcia do internetu
            w sytuacjach wymagających interwencji czy nawet wezwania lub udzielenia komuś pomocy.

             

            ZAOSZCZĘDZONY CZAS

            Paradoksalnie w niektórych sytuacjach największy pożeracz czasu, czyli internet może nam go również oszczędzić. Pozytywnym aspektem internetu, szczególnie w dobie pandemii, jest możliwość zrobienia zakupów bez wychodzenia z domu, dostęp do nauki zdalnej, usług bankowych czy urzędowych.

             Internet to naturalne środowisko dla naszych dzieci. Jak widać, można wskazać jego pozytywne i negatywne aspekty. Warto w tym kontekście rozmawiać z dziećmi i uczyć ich bezpiecznego korzystania z internetu. Mądra edukacja medialna wymaga od nas dorosłych – Rodziców i Nauczycieli uważnego podejścia i pozostawiania miejsca
            na dyskusję z młodym pokoleniem.

                                                                                                                                       Katarzyna Blak-Filus

             

            Zachęcamy do zapoznania się z dodatkowymi materiałami

             

            https://www.spmodlnica.pl/wp-content/uploads/2021/02/Bezpieczenstwo-dzieci-online.pdf

            https://www.spmodlnica.pl/wp-content/uploads/2021/02/Kompendium_Bezpieczenstwo-online.pdf

            https://www.spmodlnica.pl/wp-content/uploads/2021/02/Parents_Guide_for_Child_Protection-PL-p.pdf - poradnik bezpiecznie w sieci

            https://www.gov.pl/web/badz-z-innej-bajki/patostreamy - Kampania Bądź z innej bajki, filmiki edukacyjne jako wstęp do rozmowy z dzieckiem na temat bezpieczeństwa w sieci.

            https://www.gov.pl/web/niezagubdzieckawsieci - aplikacje ochronne stworzone z myślą o rodzicach 

        • ZASADY

          Rodzinne Zasady pomagają nam zadbać o potrzeby naszych dzieciaków. Wprowadzają poczucie bezpieczeństwa. Poczucie, że wiem, co i jak i dlaczego się dzieje.

          Zasady porządkują "ten wielki świat", ale Nie mogą stać się listą oczekiwań, czy nakazów.

          Zasady wynikają z wartości, jakie cenimy i pragniemy pielęgnować w naszym domu.

          Zasady nie dzielą, a jednoczą.

          Zasady nie wymuszają zachowania, a sprawiają, że wiemy, jak należy się zachować...I właśnie dziś o takich Pozytywnych Rodzinnych Zasadach!

          Zerknij w jaki sposób można wprowadzić Zasady Rodzinne i o czym, warto pamiętać!









        • Kampania

          „Powiedz co czujesz. Zdemaskuj emocje”





          "Powiedz co czujesz. Zdemaskuj emocje” to kampania społeczna Ministerstwa Zdrowia, której celem jest zwrócenie uwagi na problemy psychiczne dzieci i młodzieży.

          Kampania promuje specjalną infolinię 800 12 12 12 oferującą doraźne wsparcie psychologiczne dzieciom i młodzieży, a także ich rodzicom i opiekunom.

          Numer działa przez całą dobę, a połączenie z nim jest bezpłatne. Młodzi ludzie, którzy od zwykłej rozmowy telefonicznej wolą komunikator, mogą skorzystać
          z chatu dostępnego na stronie internetowej Rzecznika Praw Dziecka.

           

          SPOTY  PROMUJĄCE POTRZEBĘ ROZMOWY O TRUDNYCH EMOCJACH

          https://www.youtube.com/watch?v=1yhoKRdeDGw&ab_channel=MinisterstwoZdrowia

          https://www.youtube.com/watch?v=Qh1C3y_jvYM&ab_channel=MinisterstwoZdrowia

           

          MAGAZYN ZDROWIE PSYCHICZNE

          https://www.nfz.gov.pl/gfx/nfz/userfiles/_public/dla_pacjenta/fop/nfz_nr_5.pdf

          OCHRONA ZDROWIA PSYCHICZNEGO

          DZIECI I MŁODZIEŻY

          W przypadku występowania niepokojących objawów związanych z problemami psychicznymi, mogą skorzystać z pomocy ośrodków środowiskowej opieki psychologicznej i psychoterapeutycznej (z zastrzeżeniem, że osoby poniżej               18 r.ż. muszą posiadać zgodę opiekuna  prawnego na korzystanie ze świadczeń). Stanowią one I poziom referencyjny systemu ochrony zdrowia psychicznego dzieci i młodzieży.

          W ramach pomocy oferowanej w ośrodkach można skorzystać z następujących świadczeń:

          • porada psychologiczna diagnostyczna
          • porada psychologiczna
          • sesja psychoterapii indywidualnej
          • sesja psychoterapii rodzinnej
          • sesja psychoterapii grupowej
          • sesja wsparcia psychospołecznego
          • wizyta, porada domowa lub środowiskowa


          Praca ośrodków oparta jest przede wszystkim na realizacji świadczeń w środowisku.  Z tego powodu zalecany jest wybór ośrodka jak najbliżej miejsca zamieszkania.

          LINK DO WYSZUKIWARKI PRZYCHODNI SPECJALISTYCZNYCH 

          https://gsl.nfz.gov.pl/GSL/GSL/PrzychodnieSpecjalistyczne






        • Gry to od lat jedne z najpopularniejszych prezentów dla dzieci i nastolatków. Co roku o tej porze ich producenci prześcigają się w premierach. Czym się kierować decydując się na taki zakup?

          Oceń po okładce

          Jeśli gry są odpowiednio dobrane do wieku i możliwości dziecka, mogą być dla niego doskonałym źródłem nauki i rozrywki. Niestety badania wskazują, że ponad połowa dzieci gra w gry nieodpowiednie do ich wieku – mówi Anna Borkowska, ekspertka Akademii NASK.

          Wiele popularnych gier zawiera treści zdecydowanie nieodpowiednie dla dzieci: przemoc, treści seksualne, zachowania przestępcze czy używanie narkotyków.

          - Przesycone agresją i przemocą gry prowadzą do wzrostu poziomu agresji u najmłodszych graczy i utraty wrażliwości na realną przemoc wobec innych ludzi. Dlatego decydując się na sprezentowanie dziecku gry przede wszystkim powinniśmy zwracać uwagę, czy to rozrywka dla osób w jego wieku. Pomogą w tym oznaczenia, które można znaleźć na grach czyli system PEGI.

           

          PEGI

          to ogólnoeuropejski system oceny gier, stworzony po to, by pomóc rodzicom w podjęciu świadomej decyzji o zakupie gier komputerowych. System PEGI powstał w 2003 r. i jest używany w większości krajów europejskich, w tym także w Polsce. Oznacza to, że wszystkie gry w Europie są oznaczane według tego samego standardu. W ramach systemu gry oceniane są pod względem treści zawartych w grze i wieku graczy. Oznaczenia znajdziecie na okładce gry.

          Ranking wiekowy PEGI
          Przedziały wiekowe stosowane w Polsce w PEGI to 3, 7, 12, 16, 18. Informują o tym, czy dana gra zawiera treści odpowiednie do określonego wieku. Warto zwrócić uwagę, że podział ten nie uwzględnia stopnia trudności ani umiejętności niezbędnych do przejścia danej gry.
           



          Oznaczenia te skierowane są do rodziców, sprzedawcy nie są zobowiązani do ich przestrzegania, a co za tym idzie, mają prawo sprzedać 10-latkowi grę z oznaczeniem 18+. To, w co grają dzieci, pozostaje więc indywidualną sprawą każdego rodzica.
           

          Podział PEGI ze względu na rodzaj treści
          Przyczyny przeznaczenia danej gry dla określonej grupy wiekowej zobrazowano ikonkami symbolizującymi (od lewej): dyskryminację, narkotyki, nagość/seks, przemoc, wulgaryzmy, sceny wywołujące przerażenie, hazard i gra w Internecie z innymi ludźmi.


          Sprawdź grę na własnej skórze

          Jeśli wolimy samodzielnie sprawdzić, co zawiera gra, oglądamy w sieci jej zwiastuny, przeglądamy materiały na stronie producenta i w serwisach poświęconych grom. Warto także samemu pograć w tytuł wybrany dla dziecka. A jeszcze lepiej - grać razem z nim. Wiele produkcji dla najmłodszych oferuje zabawę wieloosobową                 w gronie rodziny.                                                                                                                          Od leczenia skutków skuteczniejsza może okazać się profilaktyka. Warto zatem porozmawiać z dzieckiem na temat tego, ile czasu może spędzać na grze, po jakie gry może sięgać, a po jakie nie i dlaczego. Istotne może być również to, jak dziecko traktuje gry, do których ma dostęp - niektóre elementy, bezpieczne dla większości rówieśników, dla naszego dziecka mogą być postrzegane przez nich w zupełnie inny sposób.


        • PO CO KOMUŚ OPINIA ? CZY WARTO ?

          Pomocą w tym zakresie objęci są uczniowie niepełnosprawni, uczniowie , u których rozpoznano lub zdiagnozowano specyficzne trudności edukacyjne w tym dysgrafię, dysortografię, dysleksje . Pomoc skierowana jest, także którzy mają zaburzenia emocjonalne, wykazuje cechy niedostosowania społecznego. Pomocą objęci są, także uczniowie cudzoziemcy i uczniowie zdolni. Uczeń przewlekle chory po informacji przekazanej nauczycielowi wychowawcy lub pedagogowi szkolnemu kwalifikowany jest do form wsparcia.

          Diagnoza dziecka jest bezpłatna i dobrowolna, odbywa się w Poradni Psychologiczno-Pedagogicznej w Kępnie. Dziecko po otrzymaniu orzeczenia lub opinii, objęte jest wsparcie szczególnie w trakcie trwania lekcji przez wydłużenie czasu pisana pracy, zmniejszenie ilości tekstu do opanowania na pamięć lub wydłużenie czasu na jego naukę. Uczeń podlega zwiększonemu monitorowaniu pracy przez nauczyciela, usadzony jest w pobliżu nauczycielu. Istnieje możliwość indywidualnego odpytania ucznia – jeżeli nauczyciel uzna konieczność takiej formy pracy. W przypadku uczniów, u których stwierdzono dysgrafię i popiera to zapis w opinii istnieje możliwość pisania dłuższych samodzielnych prac na komputerze, nie zwalnia to jednak z prowadzenia zeszytów przedmiotowych i zapisów w ćwiczeniach.

          Uczniowie mają obowiązek realizować cały zakres podstawy programowej oraz wymagań edukacyjnych, dostosowaniem wynikającym z przekazania opinii lub orzeczenia jest dostosowanie form i metod pracy z uczniem, indywidualizacja sposobu nauczania. Uczniowie posiadający opinię i zawarty w niej zapis egzaminacyjny otrzymają wsparcie w trakcie egzaminu zgody z komunikatem wydanym przez Centralną Komisję Egzaminacyjną czyli

          - wydłużenie czasu pisania

          - dostosowana czcionka na arkuszu egzaminacyjnym

          - możliwość nie przenoszenia odpowiedzi na kartę odpowiedzi

          - jeżeli uczeń w trakcie

           

          Powyższe argumenty powinny zachęcić, każdego z Państwa, który otrzymuje od nauczyciela informację o potrzebie diagnozy do podjęcia działań w tym zakresie. Być może Państwo jako rodzice obserwują trudności u własnego dziecka, wtedy warto przedyskutować z nauczycielem chęć zdiagnozowania dziecka w

          PORADNI PSYCHOLOGICZNO-PEDAGOGICZNEJ

          ADRES PORADNI:

           

          UL Henryka Sienkiewicza 26,

          63-600 Kępno

          62 782 48 11

          DIAGNOZA JEST BEZPŁATNA, ALE WYMAGA WCZEŚNIEJSZEJ REJESTRACJI


           

        •  

          CZEGO OCZEKUJE I POTRZEBUJE DZIECKO OD SWOJEGO RODZICA CZYLI JAK BYĆ BLIŻEJ Z DZIECKIEM KAŻDEGO DNIA

          • Poczucia więzi i przynależności do rodziny. Chcą czuć, że są kochane, rozumiane i mogą liczyć na wsparcie rodziców. Potrzebują naszego szacunku, przyjaznej atmosfery w domu - poczucia bezpieczeństwa.
          • Poczucia własnej wartości. Chcą, aby docenić ich wysiłki w osiąganiu sukcesów oraz chcą mieć pewność, że nie zostaną przez nas skrytykowane i odrzucone, gdy coś się nie uda.
          • Wiarygodności. Chcą mieć pewność, że zachowujemy się tak jak mówimy, ale także, że potrafimy przyznać się do własnych słabości, niewiedzy i błędów.
          • Sprawiedliwego traktowania. Przekonania, że rodzice w niejasnej sytuacji zareagują w oparciu o wnikliwe rozpatrzenie sprawy.
          • Stanowczości w ważnych sprawach. Potrzebują jasno określonych reguł i konsekwencji w ich przestrzeganiu.
          • Poszanowania intymności i dyskrecji. Chcą mieć pewność, że granice ich prywatności są przez nas respektowane.

           

          Jak być bliżej z dzieckiem:
          Więź z dzieckiem buduje się od chwili jego narodzin. Bliskość, zaufanie, szczerość to efekty wieloletniej pracy. Jeżeli jesteśmy na co dzień blisko z dzieckiem, łatwiej nam zauważyć co je martwi i z czym sobie nie radzi. Kiedy dziecko dorasta, zwykle trudniej nam znaleźć wspólny język, bo zaczyna być inne - czasem dziwnie się ubiera, słucha niezrozumiałej muzyki i coraz bardziej się buntuje w wielu sprawach. Pomimo to staraj się porozmawiać, zrozumieć i zaakceptować świat młodych. Rozmowa jest podstawą dobrych kontaktów z dzieckiem, a podstawą rozmowy jest uważne słuchanie:

          • Rozmawiaj ze swoim dzieckiem zawsze, wszędzie i o wszystkim. Im częściej z nim rozmawiasz, tym lepiej poznajesz jego świat, jego oczekiwania, marzenia, a także problemy.
          • Staraj się zawsze znaleźć czas na rozmowę, gdy dziecko ma problem. Rozmowa pomaga pozbyć się przykrych uczuć. Gdy czuje się bezradne i skrzywdzone, pozwól mu się wygadać, wypłakać i wyzłościć. W żadnym wypadku nie bagatelizuj jego problemów.
          • Znajdź też czas na rozmowę, gdy chce się podzielić radością, sukcesem. Okaż swoje zadowolenie, pochwal, spytaj o szczegóły wydarzenia. Nie umniejszaj wagi sukcesu, powiedz, jaki jesteś z niego dumny. To dodaje wiary w siebie i jest zachętą do osiągania dalszych sukcesów.
          • Staraj się dostrzegać sygnały, że dziecko cię potrzebuje. Kiedy ma jakiś problem, nie zawsze poprosi cię o rozmowę. Jeżeli będziesz uważnie je obserwować, to z pewnością dostrzeżesz wszelkie zmiany. Czasem zaczyna cię unikać, a czasem stara się być blisko, "kręci się" i czeka. Zainteresuj się przyjaźnie, pomóż nawiązać rozmowę.
          • Stwarzaj warunki do luźnej rozmowy. Wykorzystaj naturalne chwile przy wspólnej herbacie, kolacji, na spacerze, stwórz nastrój do wieczornych "pogaduchów", proponuj wspólne spędzanie wolnego czasu atrakcyjne także dla niego.
          • Okazuj zainteresowanie jego sprawami, ale nie wypytuj natarczywie. Poczekaj, aż samo zacznie mówić o tym, co się u niego dzieje. To ono decyduje, ile chce nam o sobie powiedzieć. Uszanuj to.
          • Rozmawiaj też o tym, co się u ciebie obecnie dzieje, o swoich kłopotach i planach. Pytaj je o zdanie w różnych sprawach i pokazuj, że liczysz się z jego opinią.
          • Opowiadaj o sobie. Dzieci lubią wspomnienia rodziców z czasów ich młodości. Takie opowiadania zbliżają, bo przypominają dzieciom, że ich rodzice też byli młodzi. Nie przedstawiaj się jednak wyłącznie kryształowo, powiedz, że także robiłeś błędy i uczyłeś się podejmować trudne decyzje.
          • Rozmawiaj na każdy temat, nie unikaj trudnych spraw. Zadbaj o to, żeby w waszym domu nie było tematów tabu. Rozmawiaj także o tym, czego się obawiasz. Bądź raczej doradcą niż ekspertem.

          Warto też pamiętać o kilku ważnych sprawach:

          • Bądź przykładem. Postępuj tak, by być wiarygodnym. Dzieci są dobrymi obserwatorami i łatwo zauważą, gdy nie robisz tak, jak mówisz.
          • Wymagaj, ale stawiaj dziecku warunki możliwe do spełnienia.
          • Bądź konsekwentny, aby dziecko liczyło się z tobą i wiedziało, że ustalone przez ciebie normy w ważnych sprawach muszą być respektowane.
          • Poznaj przyjaciół i znajomych dziecka. Pamiętaj, że koledzy odgrywają dużą rolę i często mają duży wpływ.
          • Szanuj prawo dziecka do własnych wyborów, opinii, dysponowania swoim wolnym czasem. Doradzaj, ale nie narzucaj swojej woli.
          • Nie bądź nadmiernie opiekuńczy. Pozwól dziecku zdobywać doświadczenia; ono uczy się życia przede wszystkim robiąc nowe rzeczy, sprawdzając. Czasem popełnia przy tym błędy, bądź zatem czujny i w porę reaguj.
          • Ucz jak przezwyciężać trudności i radzić sobie w trudnych sytuacjach.

           

          Budowanie zasad.


          Rodzina jest podstawą do uczenia dzieci jak żyć wśród ludzi i jak sobie radzić w życiu. To jak porozumiewamy się między sobą, w jaki sposób rozwiązujemy problemy, jak troszczymy się o siebie nawzajem - pokazuje dzieciom, co jest właściwe i pożądane, a co nie jest. W ten sposób budujemy system wartości, którym będą się kierowały. Zadaniem rodziców jest stwarzać sytuacje sprzyjające rozwojowi tych umiejętności.
          Najczęściej zasady współżycia w rodzinie funkcjonują w sposób naturalny, wynikają z ogólnych norm społecznych lub związane są z pewnymi tradycjami. Dotyczą najczęściej poszanowania prywatności, nie używania przemocy, podziału obowiązków domowych, uczestnictwa w wydarzeniach rodzinnych.
          Zasady panujące w rodzinie powinny ułatwiać jej funkcjonowanie, ale nie ograniczać nikogo. Zakazy powinny zaś dotyczyć tylko spraw naprawdę istotnych - bezpieczeństwa, zdrowia, wzajemnego traktowania się.

           

          Stawiaj dziecku drogowskazy, aby mogło bezpiecznie dorastać.

          Trochę inną sprawa jest ustalenie zasad w rodzinie dotyczących dzieci. Nie da się wychować nastolatka bez stawiania mu pewnych ograniczeń. Wyznaczanie tych granic jest trudne, ale bardzo potrzebne. Dorastanie jest tak burzliwym okresem, że młody człowiek musi wiedzieć na co się zgadzamy, a na co nie. Czasem buntuje się i próbuje przekraczać te ustalenia. Wtedy powinien dowiadywać się jakie są konsekwencje tych zachowań. Stawianie ograniczeń wymaga od rodziców zaangażowania i traktowania poważnie wprowadzonych zasad. Tylko wtedy mają one sens i działają. Pozostawienie dziecku zbyt dużej wolności najczęściej nie sprawdza się.


          Gdy coś się psuje, czyli jak poprawić kontakt z dzieckiem.

          Bywa, że mimo wielu wysiłków włożonych w wychowanie dziecka nasz kontakt z nim w okresie dorastania nie jest najlepszy. Czy można coś naprawić? Na pewno można nad tym popracować, ale nie jest to łatwe. Utracone zaufanie, brak wiary, złość to sprawy, które - gdy narastały latami - mogą być trudne do zmiany, ale są możliwe i należ próbować.
          Jeżeli chcesz wprowadzić zmiany, to powiedz o tym dziecku. Porozmawiaj z nim o tym, co chcesz zmienić. Wyjaśnij mu dlaczego i poproś o współpracę. Dziecko musi wiedzieć, że zależy ci na poprawieniu kontaktu. Jeżeli dotychczasowe próby porozumienia się z dzieckiem nie powiodły się, należy podjąć nowe działania. Nie warto rezygnować z bliskości. Oboje tego potrzebujecie.


          Jeżeli jakieś zachowanie twojego dziecka jest dla ciebie nie do przyjęcia, spróbuj to zmienić. Powiedz mu:

          • o jakie konkretnie zachowanie ci chodzi
          • jakie uczucia przeżywasz, gdy ono zachowuje się w ten nieakceptowany przez ciebie sposób
          • dlaczego to zachowanie jest twoim zdaniem niewłaściwe
          • jakie konsekwencje dla ciebie lub innych ma to jego zachowanie
          • jakiej zmiany oczekujesz.

          Jeśli chcesz przeprowadzić z dzieckiem poważną rozmowę po to, by wprowadzić zmiany w waszej rodzinie, to:

          • znajdź na nią jakiś spokojny moment
          • zajmij się tylko tą konkretną sprawą
          • mów o tym, co w związku z konkretnym zdarzeniem czujesz
          • słuchaj uważnie co dziecko ma ci do powiedzenia
          • zadbaj o to, by każdy mógł przedstawić swój punkt widzenia i wyrazić własną opinię
          • zakładaj możliwość zmiany swojego zdania
          • bądź gotowy do kompromisów koncentruj się na rozwiązaniu problemu, a nie na tym kto wygra.

           

           

        • KIEDY SZUKAĆ POMOCY SPECJALISTYCZNEJ

          DLA SWOJEGO DZIECKA?

          Wskazówki dla rodziców

           

          Jeśli czujesz się zakłopotany, osamotniony i bezradny w obliczu trudności oraz problemów swego dziecka. Nie zawsze wiesz, jak na nie reagować, jakie podjąć działania, kiedy i jak szukać dla córki lub syna specjalistycznej pomocy – tutaj znajdziesz cenne wskazówki:

          Do specjalisty, który ma doświadczenie i może pomóc w prawidłowym rozpoznaniu sytuacji dziecka oraz w ochronie go przed zagrożeniem, należy koniecznie zgłosić się gdy:  Dziecko jest w kryzysie, np.: lawinowo narastają jego problemy w nauce, coraz częściej- unika szkoły, stało się bardzo agresywne albo apatyczne, unika kontaktu z innymi, , myśli lub mówi o tym, że zrobi sobie krzywdę, pije alkohol, zażywa narkotyki, nie wraca na noc do domu. Przeżyło traumatyczne zdarzenie.

          Zawiodły wszelkie podjęte dotychczas przez rodzica próby osobistej interwencji,- wprowadzania zasad i konsekwencji, udzielania wskazówek i wsparcia, czy stosowania różnych form zachęty. Najlepszym sposobem znalezienia dobrego specjalisty jest zwrócenie się prośbą o informację do osób, które z racji wykonywanego zawodu mają do czynienia z problemami dzieci i młodzieży i na pewno znają instytucje pomocowe działające w regionie, mogą również polecić konkretnych specjalistów. Można tu skorzystać z rady pedagoga lub psychologa szkolnego. Można też podpytać znajomych, zadzwonić na numer telefonu zaufania bądź samemu szukać kontaktu z potrzebnym specjalistą, np.: w zasobach sieci internetowej.

          Warto również skontaktować się z lekarzem rodzinnym i poddać dziecko kompleksowym badaniom medycznym. Niektóre problemy w nauce, a także z zachowaniem mogą mieć podłoże chorobowe lub biologiczne, i wymagać leczenia farmakologicznego

          TELEFON ZAUFANIA

          • Całodobowy Dziecięcy Telefon Zaufania Rzecznika Praw Dziecka 800 12 12 12,
          • Bezpieczny czat internetowy prowadzony jest na stronie – https://brpd.gov.pl/sos-czat/.

           

           

          PORADNIA PSYCHOLOGICZNO PEDAGOGICZNA W KĘPNIE

          BEZPŁATNA POMOC PEDAGOGA, PSYCHOLOGA, LOGOPEDY

           

          • SPOSÓB NA JESIENNE WIECZORY

            CZYTANIE KSIĄŻEK Z DZIECKIEM

            Czytając dziecku zaspokajamy jego potrzeby emocjonalne – czego nie zrobi za nas komputer ani telewizja. Podczas czytania jesteśmy blisko, przytulamy dziecko, patrzymy na nie z miłością, poświęcamy mu czas. W zrozumiały dla niego sposób rodzic swoim zachowaniem przekazuje mu: „Kocham Cię i jesteś dla mnie bardzo ważny”. To właśnie dzięki poczuciu, że jest ważne i kochane, dziecko rozkwita, zaczyna budować wiarę w siebie, życzliwość, empatię, umiejętności społeczne. Zdobywa też istotne kompetencje intelektualne: uczy się języka oraz myślenia. Współczesny człowiek musi umieć samodzielnie myśleć i podejmować decyzje. Powinien też swobodnie i poprawnie posługiwać się językiem, który dla każdego z nas jest prawdziwą wizytówką – w szkole, w pracy i w życiu. Język to przecież podstawowe narzędzie myślenia, zdobywania wiedzy, komunikacji z ludźmi i udziału w kulturze. Dobrze dobrane książki pomagają w rozwijaniu słownictwa, wiedzy i nauczaniu  wartości. Czytając dziecku – poszerzamy tematykę jego zainteresowań, używamy języka literackiego: poprawnego i bogatego, dajemy dziecku dostęp do treści, których nie dostarczy mu własne doświadczenie, rozwijamy jego wyobraźnię, wiedzę i wrażliwość moralną.

             

             Badania potwierdzają, że głośne czytanie dziecku:

            1. buduje więź pomiędzy rodzicem i dzieckiem,
            2. zaspokaja potrzeby emocjonalne,
            3. wspiera rozwój psychiczny dziecka i wzmacnia jego poczucie własnej wartości,
            4. uczy języka, rozwija słownictwo, daje swobodę w mówieniu,
            5. przygotowuje i motywuje do samodzielnego czytania,
            6. uczy myślenia,
            7. rozwija wyobraźnię,
            8. poprawia koncentrację,
            9. ćwiczy pamięć,
            10. przynosi wiedzę ogólną,
            11. ułatwia naukę,
            12. uczy odróżniania dobra od zła, rozwija wrażliwość moralną,
            13. rozwija poczucie humoru,
            14. jest znakomitą rozrywką,
            15. zapobiega uzależnieniu od mediów,
            16. chroni przed kwestionowalnymi wpływami ze strony otoczenia i kultury masowej,
            17. pomaga w rozwiązywaniu problemów,
            18. jest zdrową ucieczką od nudy,
            19. jest profilaktyką działań aspołecznych,
            20. kształtuje nawyk czytania i zdobywania wiedzy.

            „Czytanie dzieciom i ograniczenie korzystania z mediów elektronicznych to najlepsza inwestycja w ich przyszłość.”  

            źródło: dzieci są ważne

          • AKCEPTACJA W RODZINIE TO PODSTAWA

          • Zapraszam do zapoznania się z artykułem dotyczącym akceptacji w rodzinie. 


            AKCEPTACJA W RODZINIE

            JAKO WYZNACZNIK DOBREGO FUNKCJONOWANIA DZIECKA

             

             



            Rodzina jest pierwszym naturalnym środowiskiem wychowawczym dziecka, w którym uczy się ono życia. Rodzice mogą wpływać na swoje pociechy jedynie poprzez codzienne bycie z nimi, poprzez przytulanie, czytanie bajek, rozmowę. Ukazując własne postawy, sposób patrzenia na świat i innych mogą kształtować w młodym człowieku poszanowanie do otaczającej rzeczywistości i samego siebie (do swojego ciała, osobowości) i jednocześnie strzec przed wpływem czynników zewnętrznych (otoczenia). Wsparcie rodziców jest nieodzowne do prawidłowego rozwoju młodego człowieka, jedynie w ten sposób można dziecko ustrzec przed szeroko rozumianymi zaburzeniami (samookaleczenie, anoreksja, zachowania opozycyjno-buntownicze), uzależnieniami i złym wpływem środowiska. Mimo, iż dzieci będące w okresie dorastania pozornie nie chcą tego kontaktu, to w rzeczywistości potrzebują go bardziej niż kiedykolwiek.
            Często podczas rozmów z uczniami w szkolnym gabinecie można usłyszeć:
            - "tata obiecał mi kupienie nowego laptopa, gdy poprawię oceny, tylko mi na tym laptopie nie zależy..."
            Uczniowie zapytani o to, co byłoby dla nich ważniejsze, bardziej atrakcyjne, niemalże zgodnie podają, że kontakt z rodzicem (wspólne kino, rozmowy o obejrzanym filmie, wspólne naprawienie, jakiegoś domowego sprzętu). Proszeni o podanie przykładów, co mogą ich zdaniem zrobić w celu zmienienia, poprawienia relacji z rodzicami wykazują dużą kreatywność. Jest jednak spora część uczniów, która czuje się bezradna, gdyż dokonali licznych prób, które pozostały bez odzewu ze strony bliskich lub przyniosły krótkotrwałe rezultaty.
            Niestety, nadal istnieje spora część dorosłych, która ulega schematom myślowym:

             

            • skoro nie ma najlepszych stopni, to jest do niczego,

             

            • dziecko samo przyjdzie, gdy będzie chciało i poprosi o przytulenie,

             

            • jak mu będzie źle to powie,

             

            • dziecka nie można rozpieszczać, bo wyrośnie na mazgaję,

             

            • nie ma o czym rozmawiać z takim gówniarzem, niech dorośnie, itp.

             


            Takie myślenie w znaczący sposób utrudnia budowanie prawidłowej relacji z dzieckiem. Rodzic stawia się w pozycji hierarchicznej wyżej a dziecko jest usytuowane niżej, jako jednostka, która ma zabiegać o uwagę rodziny. Bezwarunkowa miłość i akceptacja są niezbędnym warunkiem do prawidłowego rozwoju dziecka, jego poczucia własnej wartości i poczucia bezpieczeństwa. Dzieci, które czują się niekochane i nieakceptowane przez rodziców i innych członków rodziny niewątpliwie nie są szczęśliwe. Młody człowiek, który czuje się niekochany już od najmłodszych lat wzrasta z niskim poczuciem własnej wartości, która wpływa na zaniżoną samoocenę i poczucie, że nie zasługuje na miłość "skoro jestem tak beznadziejny". Osoby takie czują się znacznie mniej wartościowe od innych, a ich prawidłowy rozwój psychiczny jest utrudniony. Osoby o niskim poczuciu własnej wartości nawet mając wysokie możliwości intelektualne, będąc jednostkami kreatywnymi i posiadającymi szerokie horyzonty myślowe nie wykorzystują w pełni swoich potencjalnych możliwości, gdyż lęk przed poniesieniem porażki i kolejnym odrzuceniem ze strony rodziców (bądź też brakiem udzielenia wsparcia) jest zbyt duży i paraliżuje przed działaniem. Dlatego tak istotne jest zapewnienie przez rodziców prawidłowego rozwoju emocjonalnego swoim dzieciom.
            Brak prawidłowych więzi rodzinnych, akceptacji i poczucia wsparcia powoduje, iż zachowanie dziecka zaczyna odbiegać od przysłowiowej normy. Dzieje się tak, gdyż dziecko tak bardzo pragnie miłości rodziców, iż zaczyna w tylko dla siebie zrozumiały sposób wołać o ich uwagę. Możemy wtedy wśród młodych zaobserwować między innymi tendencję do samookaleczeń, zachowań opozycyjno - buntowniczych (bierny bądź czynny opór, wzrost agresywności), anoreksji.
            Badania z ostatnich lat dowodzą, iż postać niebezpiecznej choroby niemalże już społecznej przybierają zaburzenia odżywiania. Warto zwrócić uwagę przede wszystkim na anoreksję, gdyż jest to choroba, która przede wszystkim wynika z nieprawidłowych relacji rodzinnych, a którą można coraz częściej obserwować wśród młodych dziewcząt. Według klasyfikacji Światowej Organizacji Zdrowia Anorexia nervosa (występująca także pod nazwami: anoreksja psychiczna, jadłowstręt psychiczny, brak łaknienia) definiowana jest jako zaburzenie jedzenia, które charakteryzuje celowa utrata masy ciała wywołana świadomie i podtrzymywana przez pacjenta. Występuje najczęściej u dziewcząt w okresie pokwitania i u młodych kobiet. Zdarza się także u chłopców przed osiągnięciem dojrzałości i młodych mężczyzn oraz u dzieci przed okresem pokwitania i dojrzałych kobiet aż do okresu menopauzy. Zazwyczaj stwierdza się niedożywienie różnego stopnia z wtórnymi zmianami hormonalnymi i metabolicznymi oraz zaburzenia funkcjonowania organizmu. Do objawów anoreksji należą ponadto: ograniczenia w diecie, wyczerpujące ćwiczenia fizyczne, prowokowanie wymiotów, systematyczne przyjmowanie leków o właściwościach przeczyszczających i tłumiących łaknienie oraz środków moczopędnych. Niezależnie od tego, jak brzmi naukowa definicja anoreksji istotne jest to, że jest to choroba, w której ciało staje się symbolem zwycięstwa, zapracowania i zasłużenia na podziw i miłość, których przed wystąpieniem symptomów choroby osoby nie doświadczały w domu rodzinnym. Poniżej przytoczone zostały wypowiedzi anorektyczek, które same w sposób otwarty mówią
            o powodach rozwoju ich choroby:

            Julka: "(...) Wpadłam w anoreksję....Ona dała mi bardzo dużo. Ojciec się zaczął znów o mnie troszczyć, jak o małą dziewczynkę. Byłam ważna, najważniejsza. Odwiedzali mnie
            w szpitalach, dzwonili, mówili wreszcie, że mnie kochają. Nadal trudno mi zaakceptować swój normalny wygląd. Boję się życia, ludzi. Boję się, że zawsze już będę musiała walczyć o miłość. Potrzebuję tego, żeby ktoś mnie kochał i boję się. Tak naprawdę tylko babcia mnie kochała i tata, jak byłam mała - tęsknię do tego bezpieczeństwa i ciepła, ale babcia nie żyje, a ja niestety nie jestem już małą dziewczynką (...)."

            Ania: "(...) Mama jest dobrą kobietą, ale nie umie kochać - no może poza wyjątkiem siebie. Może po prostu kocha tylko to, co idealne, a sama się za taką uważa. Mi nigdy nie powiedziała, że mnie kocha i chce. Ja nie jestem idealnym dzieckiem, które sobie wymarzyła. Taty też nie kocha, bo nie jest idealny.
            - Czego Ci brakowało w dzieciństwie?
            - Czułości, bliskości i pochwał. Miałam mnóstwo zabawek, potem pomocy szkolnych, ale odczuwałam, że tylko po to, żeby dorównać dzieciom ich znajomych.
            - Nawet, gdy byłaś małym dzieckiem rodzice nie tulili Cię, nie brali na kolana?
            - Nie, to znaczy tata czasami, jak mama nie widziała. U psychologa tłumaczyli, że to dlatego, żebym wyrosła na pewną siebie, samodzielną dziewczynę (...)."

            Edyta: "(...) To był taki chłodny wychów, bez spoufalania się i zabaw - tylko gry i zabawy edukacyjne (...) Pewnie mnie po prostu nie kochali. Jak to zrozumiałam, to tak mi się porobiło w środku jakoś jakby we mnie wszystko zamarzło (...)."

            Powyższe wypowiedzi dziewcząt w sposób wymowny ukazują, jak ważna jest prawidłowa relacja w domu zarówno między dzieckiem a rodzicami, jak również między samymi małżonkami. Można także stwierdzić, iż nie tylko osoba cierpiąca na anoreksję potrzebuje pomocy, ale również cały system rodzinny.
            Psychologowie podkreślają znaczenie bezwarunkowej akceptacji w procesie wychowania w rodzinie, czyli przyjęcia dziecka i kochanie takim, jakim jest, z pewnymi wadami i ograniczeniami. Ponad to podkreślają, jak ważne jest okazywanie miłości. Warto pamiętać obcując z dziećmi, że czują one intuicyjnie miłość rodzicielską, ale mimo to potrzebują potwierdzenia tej miłości. Dziecko będzie czuło miłość rodzicielską podczas bliskiego kontaktu z rodzicami i dzięki możliwości bezpośredniego doświadczania miłości poprzez wspólne pieszczoty, zabawę i udział w życiu rodzinnym. Ponadto rodzice mogą wyrażać swoją akceptację dla dziecka poprzez szanowanie oryginalnych cech osobowościowych dziecka i pozwalając mu na działania, zdobywanie osobistych doświadczeń i korzystania z dostosowanej do jego wieku rozwojowego swobody. Umożliwia to wykształcenie się niezbędnego do prawidłowego funkcjonowania poczucia autonomii. Umiejętne prowadzenie dziecka i pomaganie mu w kształtowaniu własnej tożsamości jest niezbędne, pozwala również na prawidłowy rozwój samokontroli i socjalizacji przyszłego dorosłego.
            Warto pamiętać, że żadne zaburzenia (anoreksja, agresja itp.) nie rozwijają się nagle w okresie adolescencji, ich źródło tkwi już w okresie wczesnego dzieciństwa.

             


            przygotowała - Anna Radziszewska - psycholog

             

        •